φωτια κι ατσαλι

υπάρχουν χιλιάδες μύθοι για δέντρα που μιλάνε , που έχουν χέρια και που περπατάνε.Δέντρα που μέσα στην βαθιά κουφάλα τους , έχουν καρδιά , μυαλό και αισθήματα.Δέντρα που ζουν σε πελώρια υγρά δάση και που καμιά φωτιά δε μπορεί να τα πιάσει.
Εγώ ,έχω ακούσει χιλιάδες τέτοιυς μύθους και για να ικανοποιήσω την παιδική μου περιέργεια που πάντα έκρυβα μέσα μου , ξεκίνησα μια κρυα βραδιά του δεκέμβρη ,να βρω αυτά τα δέντρα , να τα δω , να τους μιλήσω , να με σηκώσουν στους ώμους τους με τις ξύλινες χεράκλες τους.Για να μη καταλάβει κανένας το σκοπό μου , βγήκα έξω φορώντας τα καλά μου...
Χωρίς να το έχω καταλάβει και χωρίς να βλέπω το ρολόι για να καταγράφω την ώρα , μπήκα σε ένα δάσος πολύ ίδιο με τα άλλα. Τι περίμενα δηλαδή ? Ξωτικά και νεράιδες , τρεχούμενα νερά και μαγικές χρυσόσκονες? Δε ξέρω , μπορεί αυτό να περίμενα.
Περπατούσα μπροστά στο μονοπατάκι που ίσα φαινόταν.Ξαφνικά, άκουσα φωνές πίσω απο κάτι ομιχλώδες θάμνους.Προσπαθησα να καταλάβω απο που έρχονταν.Είδα κάτι σκιές και προχώρησα για να δω καλύτερα.Ξαφνικά αντίκρυσα ένα γκρίζο δέντρο με μεγάλα ατσαλινα χέρια και φύλλα απο μπετόν.Τώρα κατάλαβα γιατί καμιά φωτιά δε μπορεί να πιάσει αυτο το δέντρο.Μαζί του ήταν μια κοπέλα , κανονική κοπέλα , ντυμένη κι αυτή με τα καλά της . Κρύφτηκα σοκαρισμένη πίσω απο ένα βράχο για να ακούσω τι λένε.....
''πυρινα μάτια με κοιτάνε,μορφές που ρίχνουνε σκιές,πάνω στους δρόμους που περνάμε.Η μνήμη όλο πληγές..''ειπε το δέντρο με τρεμάμενη φωνή.
Το δέντρο άρπαξε τη κοπέλα με τα ατσάλινα του χέρια ,την έβαλε στους ώμους του και προχώρουσαν ,δε ήξερα που πάνε.Αυτή του έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο.Τους ακολούθησα. Ξαφνικά κατέληξαν σε ένα γκρεμό.Σε μια αδιέξοδο.Κάτω στο γκρμό ήταν πολύ φωτεινά,εκθαμβωτικά φωτεινά.Ηταν φωτιά.Τεράστια φωτια.Φωτιά που ερχόταν καταπάνω μας σαν ενα καζάνι με ζεματιστό νερό.Ένιωσα μια απίστευτη ζέστη.Σε κλάσματα δευτερολέπτων ένα πλοκάμι απο τη φωτιά άρπαξε το ατσάλινο δέντρο και τη κοπέλα ,μέσα στο πύρινο γκρεμό . ΤΡΟΜΑΞΑ. σοκαριστηκα.
Τι να καιγόταν άραγε μέσα σε εκείνο το κρύο βράδυ του Δεκέμβρη?
Ακόμα να μάθω...
'Ετρεξα να φύγω.Ξαφνικά η περιέργεια μου με εγκατέληψε. Ο φόβος δε με άφηνε να πλησιάσω.Έφυγα χωρίς να με νοιάζει αν θα βρω το δρόμο για το γυρισμό.
Έγιναν όλα τόσο γρήγορα.
Κάποιοι μπορεί να με είπαν κάπως.Αυτοί που δε με πιστεψαν , τρελλή και αυτή που με πίστεψαν έστω και λίγο, με είπαν δειλή.
δε με νοιάζει.

Κατάλαβα όμως, ΟΤΙ κυνηγώντας τον μύθο μου είδα οτι όντος υπήρχε η φαντασία μου, αλλά οχι όπως την περίμενα. αυτή η κοπελιά μπορούσε να ήμουν εγώ. Ανακάλυψα τη δύναμη της φωτιάς..Μέρες παράξενες ,μέρες θαυμάσιες...Κατάλαβα πόσο εύκολο ένας κρύος παγερός χειμώνας , να γίνει πύρινη λέλαπα και να τους φάει όλους.Ακόμα και τις πιο θαραλλεες ψυχές . Η φωτιά είμαστε εμείς , μα και τα δέντρα.
Μήπως το δέντρο ήξερε για τη φωτιά?ήθελε να πέσει μέσα της?
Άραγε το ατσάλινο δέντρο με τα φύλλα απο μπετόν να ελιωσε απο τη φωτιά?Η μήπως εμεινε εκει στα βάθη του γκρεμου , κλαιγοντας για τη χαμένη του κρυφή του φίλη ?
Τα δέντρα έχουν τις ρίζες τους στη γη , αλλά εκτινάζονται στον ουρανό.

''στην αρχή ήταν οι σαυρες , η φωτιά και η σπηλιά, κι ένας σελάς που έβαφε τη λάσπη ξανθιά.οι εκρήξεις του σύμπαντος μας δώσαν καρδιά.Μα μαγιά ήταν το ατσαλι και ζυμάρι η φωτιά ''

αφιερωμενο στους συλληφθεντες της εξεγερσης του περασμένου δεκεμβρη

λευτερια..