Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

αγαπη μου,τι να πουμε οταν τα λογια μας εχουν επισκιασει..
Θελω να μου φωναξεις,να μου παρεις την ανασα.Κοψτην μου.Κανε μου ερωτα και σκοτωσε με μετα.Θελω να με ριξεις σε ενα καλαθι και να με πεταξεις στο σκοτεινο βυθο.Το βαρος μου ειναι τοσο μεγαλο που θα βουλιαξω αμεσως.
ετσι στα μυστικα και στα ψεματα,σκοτωσε με και κανε με δικη σου.Χρειαζομαι ενα οραμα,μια ελπιδα ενα λογο για να συνεχισω.Το βρισκω στο πρωτο σου βλεμμα,στην ηρεμια σου που σε αυτην εγω ηρεμουσα.Ομως οι εικονες του κομματιασμενου χοιρινου στο τραπεζι με τις μυγες να το γυροφερνουν ,μπλεκεται αναμεσα.Δε φταις εσυ.Μακαρι να μουν ενα διαβολακι,ενα ξωτικο,να τρυπωνω μεσα σου και να σε αναταρασσω,να με βλεπεις,να με ψαχνεις.Ομως θα σου προκαλουσα φοβο.Καλυτερα να ημουν θαλασσα,γιατι τα δακρυα στερεψανε.Ετσι θα ερχοσουν στην ακτη μου και θα με εβλεπες,θα σε αγκαλιαζα και θα εκανα τα κρυα μου νερα ζεστα ,για σενα,για να με κολυμπησεις.Κλεινω τα ματια για λιγο..Θελω να κλαψω αλλα δε τρεχει δακρυ.Θελω να ουρλιαξω απ το πονο αλλα ειμαι ρομποτικα ακινητη.Το σαγαπω μια μονο λεξη.Γι αυτο σου λεω παρε τη ζωη μου,ειμαι ακριβως εδω.Παρε και το σαγαπω μου μαζι σου.Δε ξερει ο καθενας ποσο θα ζησει,αλλα παλι δε τον νιαζει να μη πει σαγαπω,το αφηνει να χανεται και δε λεγεται.Ετσι κι αλιως θα ναι παντα δικη μου η ζωη και δικο μου το σαγαπω.Ακομα κι αν το παρεις μονο εγω θα ξερω ποση ζωη εχω,μονο εγω θα ξερω ποσο σαγαπω.....................Βαλε φωτια,στα τερατα.
το βαρος μου ειναι τοσο μεγαλο που δε θα μπορω να τρεξω να σωθω.Θα καω.Απο τη ιδια τη ζωη.Τη ζωη μου.να προσεχεις , αγαπη μου.Αγαπη,να προσεχεις.
αν καποτε..
αν ποτε..
με κανεις να θελω να σηκωθω,
κανε με να πω..
κανε με να πληρωσω..
κανε με να καταλαβω ,
πως εισαι εκει για μενα..

2 σχόλια:

outcast poetry είπε...

Άκρως ερωτικό και επιθετικό με το δικό του τρόπο...vereggaria περνάω ένα ήσυχο μεσημέρι διαβάζοντας όμορφα ποιήματα-κείμενα και το δικό σου συνεχίζει το ταξίδι μου..
Κώστας

Unknown είπε...

euxaristw kwsta kai xairomai pou me to diko mou tropo ginomai sintaksidiwtis sou..