επέτειος του Πολυτεχνείου σήμερα.άλλη μια μέρα να θυμόμαστε,στο επετειολόγιο.
Αγώνες και αίμα για την ελευθερία,μια ελευθερία που γίνεται πληγή στα χέρια μας απο τις αλυσίδες σήμερα.Αλυσίδες που εμείς δεχόμαστε και απ αρνιόμαστε το αίμα στους δρόμους.Αδυναμία και φόβος να υψώσουμε κεφάλι,ξεκινώντας απο τα προσωπικά μας,απο τη προσωπική μας ιδιόκτητη δημιουργία.Ακούω τις φωνές στον δρόμο,τα συνθήματα,τις βρισιές,στιγμιαία εκτονώνομαι και γυρνάω μετα στο ''τσιγάρο'' μου.
Και ο ''καπνός'' μετατρέπεται σε τρόπο ζωής.Αδράνεια και μιζέρια.Ντροπή,ντροπή ειναι αυτό που νιώθω γιατί ξέρω πως εχω δύναμη,να σηκώσω κεφάλι , να αγαπήσω με ολη τη έννοια της λέξης.Να γίνω ο πυρήνας της εξέγερσης μου και μετα να αγαπήσουμε όλοι μαζι,να νιώσουμε,να γίνουμε ένα.Να παλέψουμμε,πέρα απο το στυλ,πέρα απο τις γλυκές τους γλώσσες και τα ναρκωτικά τους..Και έτσι δεν θα παιζουμε κανένα παιχνίδι με τους όρους τους.
Να δημιουργήσω
Να ζήσω.
ζωή θέλω.
αυτοι πλέον είναι οι δικοι μου όροι.όπιος δεν θέλει να παίξει , ας πεθάνει απο τα ζιζάνια του,που μουρμουρίζουν καθε μερα και νύχτα στα αυτιά του.και θα ζήσω
Όσο γράφω αυτη τη στιγμή τόσο θέλω να φωνάξω.
Και στον πάτο που στέλνω τον εαυτό μου,δε θα ρίξω σε κανέναν τον φταίξιμο.Απλά δεν θα κάνω το μοιραίο σάλτο.

Επίθεση λοιπόν μέσα μας.Επίθεση και έξω μας.
Σε οσα κουρέλια κάνουν τα όνειρα μας

με λες επίθεση καταστροφή αποσύνθεση
με λέω άμυνα φωτιά και σύνεση
με λες απίθανο ψυχωτικό απόλυτο
με λέω άκομψο τρελό κι αμόλυντο

με λες αλάνι χαώδη κολλημένο
ό,τι μπορώ κάνω αλλά και σε προσμένω
ώρα την ώρα αποφασίζεις ό,τι ορίζεις
αλλά ποτέ μην πεις ότι δεν γνωρίζεις