Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

ΠΟΙΝΗ


Ένας παράνομος δρόμος μέσα στο δάσος,
μια πινακίδα που λέει απαγορεύεται η διέλευση,οι παραβάτες διώκονται ποινικά.
Μια παράνομη είσοδος κάτω απο τη γη οδηγεί σε ένα
ερειπωμένο ξενοδοχείο με πύλη απο άχυρο,
μέσα μια τεράστια μαρμάρινη αίθουσα χορού με νεκρούς καλεσμένους
που βλέπουν τις φιγούρες τους
στον καθρέφτη του ενειδρίου,ενός ενειδρίου που εκτρέφει αγελάδες...
Κι απο πάνω ένας πίνακας που απεικονίζει μια φυλακή με σπασμένα παράθυρα
και στον πολυέλαιο να κάθεται η γριά μάγισσα να τους μοιρολογάει ένα παραμύθι..

στο τζάκι καίνε τα ξύλα,καμένα κρεβάτια.

ζεσταίνεται ένα αγόρι που με αγαπούσε
ένα αγόρι που αγάπησα,
μια αύρα απο το πάτωμα
θύμησες κτισμένες πάνω στους δείκτες ενός ρολογιού που δείχνει ώρα μηδέν.

Μια κατάρα για τους περαστικούς,που κοιτάνε κρυφά κρυφά,τρομάζοντας απο την πινακίδα..

Είναι το όνομα μας,είναι τα όνειρα μας,οι στόχοι μας,η ζωή μας,ο θάνατος μας?

Κάποιοι τα είπαν στοιχειωμένα
μα εγώ τα βλέπω άδεια απο φαντάσματα.
Όπως θα περνάνε τα φεγγάρια,εγώ θα τα θυμάμαι,θα τα σκέφτομαι και θα τους γράφω που και που κάνα γράμμα..
Δεν τα φοβάμαι,
φοβάμαι τη μάγισσα που μοιρολογάει,που ακούω ψιθυριστά να διαβάζει αυτό το παραμύθι..
Δε φοβάμαι τη φωτιά..
Φοβάμαι αυτούς που τα κάψανε.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Η ΠΟΙΝΉ μου έβγαλε πολλές σουρεαλιστικές εικόνες. Διάβασα έναν λεκτικό χείμαρρο συναισθημάτων που με οδήγησαν σε μια καινούργια σκοτεινή κατανόηση της λέξης ΠΟΙΝΉ. Παρότι μικρό, το βρήκα πολύ περιεκτικό, τόσο ώστε κατάφερα να φτιάξω το δικό μου παραλληρισμό με την πραγματικότητα και αυτό νομίζω πως είναι πολύ ιδιαίτερο. Το ότι ο καθένας δηλαδή μπορεί να το ταυτίσει με τα δικά του ερεθίσματα και τις δικές του εμπειρίες. Το ότι δεν του δίνεις μια ταυτότητα (προς εμάς τους αναγνώστες) αλλά μια συγκεκριμένη χροιά. Συνέχισε την καλή δουλειά! Κ