ο δρακος

             



              ''Ζητούνται χαμόγελα για δανεισμό,για λίγες ώρες,δεν υπάρχει αμοιβή''


Μια μουσική διαπερνά τα σωθικά μου,μου τρυπάει τα συκώτια όπως το πιο δυνατό αλκοολ όλου του κόσμου.Ο πονος ο παλιός,η μελωδία μιας παρακμής που η κοινωνία αδυνατεί να παραδεχτεί οτι γνωρίζει.Ο δρόμος,η γειτονιά,κάθε μέρα και ένα βλέμμα.Σκυμμένα πρόσωπα καθημερινής υποταγής,θλιμμένες μορφές να ψάχνουν στα σκουπίδια,χάρτινα κουτιά με ανθρώπους στο εσωτερικό τους,πλουσιοι σε βίλες που δεν αφήνουν μπουρμπουαρ στον πακετά,δίνοντας του εκατοστάευρο για επιδειξη,γκόμενες σε μακέτες,ψευτικοι έρωτες,πουλιά σε κλουβιά,δεμμενα σκυλιά.
Εμένα μου αρκεί ενα χαμόγελο.Οι άνθρωποι δε χαμογελάνε πια και αυτό είναι το παράπονο μου.Πως να χαμογελάσεις,αφου τα ερπετά σφύγγουν ολοένα τον λαιμό.Απλα καμουφλάρεσαι κι εσυ σε ερπετό.Απαγορευεται να χαμογελάς,μόνο να λες χαζά αστεια για να σπάσει ο πάγος,ετσι για να λένε πως η κοινωνία είναι ακόμα ζωντανή.
Δε θέλω αστεία,θέλω να χαμογελάω απειλητικά στα μουτρα τους.Οταν σφυρίζουν με τη γλώσσα τους,στάζοντας δηλητήριο για να με φοβίσουν,εγω θα χαμογελάω δειχνοντας τα δόντια μου.
Οι θύμησες να γίνουν βήμα για χαμόγελα,να υψώνεις γροθιά και να χαμογελας με ευγνωμοσύνη στον εαυτό σου που τα καταφερες..Που σήκωσες κεφάλι,που εστρεψες το βλέμμα στον ουρανό.Που καταφερες να ελπιζεις.
Μεταξύ αυτης της φαντασιακής μελωδίας, ακούω,''παράτα τα δεν αξίζει,όλα είναι ένα στημένο παιχνίδι''..Και αυτη η μουσική εκείνη τη στιγμή γίνεται βουητό και μου τρυπάει τα αυτιά.Με αξασθενεί και αναγκάζομαι να κλείσω τα αυτιά μου.Να σιωπήσω κι εγώ όπως κι εσύ,κι εσύ,κι εσύ,κι εσύ.Και ετσι ολοι να ζούμε σε μια απεραντη σιωπή,συνοδευόμενη με ενα παράξενο είδος ντροπής,αφου ο καθένας θα φοβάται να μιλήσει πρώτος.

Χωρις αυτη τη μελωδία που με κρατάει ζωντανή δεν ξέρω αν μπορώ να ζήσω,ακουω την καρδιά της και παω μαζί της.Ειναι ένας δράκος που μουρμουρίζει στα αυτιά μου,τα μουστάκια του με γαργαλάνε και οι πυρινες φλόγες του με ζεσταίνουν τον χειμώνα.Ετσι επιβιώνω,δεν κρυώνει η ψυχή μου,το μυαλό μου δεν παγώνει.Όμως αυτος ο δράκος είναι εκεί όταν εγώ κοιτάω ουρανό,οταν βλέπω σύννεφα να τρέχουν,βροχή να πέφτει στα μούτρα μου,αέρας να με αγκαλιάζει,ερχεται μέσα απο την άρνηση μου στο χρυσό,αφου εχω την φωτιά του.Και όταν του χαμογελάω,αυτός φέρνει καλοκαίρι.


Εσύ ακους αυτή τη μελωδία? Η απλά βασίζεσαι σε αγγελιες για  χαμόγελα ? Η μηπως προτιμάς την σιωπή? Η μήπως τιποτα?