........................ ακούγονται ήχοι φιλιών καθώς άρχισε να βρέχει.σε λιγο θα σκοτείνιασει στο κρεμαστο κήπο.Είναι όλα ήσυχα στον κήπο.όλα όμορφα τη μέρα.ακόμα κι οταν βρέχει.

Τη νύχτα όμως σαν αποκοιμηθείς απλώνεις τα χέρια να σε βοηθήσουν αγγέλοι , καθώς στοιχειωμένες σκιές προσπαθούν να σε αγγίξουν.Στη κορυφή της νύχτας τα ζωα ουρλιάζουν.Στη κορυφή της νύχτας , περπατώντας στο όνειρο.

Στο κρεμαστό κήπο κανείς δε κλείνει μάτι , κανείς δε μιλά όσο το σκοτάδι απλώνει τα πλοκάμια του.Εγώ αποκοιμήθηκα για λιγο. Και τοτε πτώση ,πεφτω , πέφτω , πέφτω ....

Πτώση μέσα σε τοίχους , σε ρολόγια , τσάντες , σε τσιμέντο , σε κοπριά , σε πατατάκια , σε τουαλέτες , σε μάζες ανθρώπων ...

Πτώση έξω απο τον ουρανό.Κάθώς πέφτω καλύπτω το πρόσωπο μου..Τα ουρλιαχτά των ζώων ακούγονται ακόμα απο τον κρεμαστό κήπο.

Αναμνήσεις..

Μνήμες..΄

Άλλοτε τόσο ήσυχες και χαρούμενες και άλλοτε τόσο τολμηρές και λυπητερές.

Σε ενοχοποιούν,,σε δοκιμάζουν,σε κρεμάζουν , σε δείχνουν , σε τακτοποιούν , σε προσβάλλουν , σε ισοπεδώνουν , σε ησυχάζουν , σου ανάβουν φωτιά.Πρόσωπα υπαρκτά και πρόσωπα που καποτε υπήρξαν.Πρόσωπα που ζούσαν σε κρεμαστούς κήπους και ξαφνικά θυμήθηκαν , ενιωσαν , αφεθηκαν , μνημονευσαν , έκλεισαν τα μάτια και... έπεσαν έξω απο τον ουρανό...στην πραγματικότητα.Πήδηξαν έξω απο το χρόνο και έπεσαν ξανά μέσα στο ρολόι του.

πτώση,πτώση ανεξέλεγκτη.Πέφτω και νιώθω τον αέρα.Δε θέλω να νιώσω το προορισμο αν και ξέρω πως είναι αναπόφευκτο.Πέφτω χωρίς να βλέπω τον κήπο..Ακούω όμως τα ουρλιαχτά των ζώων καθώς πεθαίνουν ..........

στον κρεμαστό κήπο την νύχτα

που σου αλλάζει το παρελθόν , το μέλλον , το παρόν

και σου φορά μάσκα και μεταξωτά ρούχα..

και σε μεταμορφώνει.

Εγώ ακόμα πέφτω.περιμένω την αυγή για να κοιμηθώ ξανά....απο τη κούραση.

ζητας να σου πω κατι για την αγαπη μου για σενα?
δε μπορω να σου πω αγαπη μου γιατί είμαι πολυ μικρή.
Ποιος είναι τόσο μεγαλος για να δώσει ερμηνεία?
Δε ξέρω για εσάς.
Θα προσπαθήσω να βγάλω την ερμηνεία της καρδιάς μου.Μια πρόταση που θα μου έρθει μολις τώρα..
Δε μου αρέσει να αρχίσω με το ΄΄αγάπη είναι΄΄..είναι πολύ ρηχό.
..................καπιοιος να γραφει σε χαρτομαντηλα σαγαπω και να τα σκορπα.

Φαντασια.Που ειναι?ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ ΣΕ ΚΑΝΑ ΣΥΡΤΑΡΙ.


ΌΠΩς είπε και ο Νερούδα

περιστέρα της φαντασίας ,αλήτισσα,

που τις στερνές αγάπες προσανάβεις,

ψυχή του ανθού , της μουσικής , της λάμψης ,

περιστέρα της φαντασίας ,αλητισσα.

φωτια κι ατσαλι

υπάρχουν χιλιάδες μύθοι για δέντρα που μιλάνε , που έχουν χέρια και που περπατάνε.Δέντρα που μέσα στην βαθιά κουφάλα τους , έχουν καρδιά , μυαλό και αισθήματα.Δέντρα που ζουν σε πελώρια υγρά δάση και που καμιά φωτιά δε μπορεί να τα πιάσει.
Εγώ ,έχω ακούσει χιλιάδες τέτοιυς μύθους και για να ικανοποιήσω την παιδική μου περιέργεια που πάντα έκρυβα μέσα μου , ξεκίνησα μια κρυα βραδιά του δεκέμβρη ,να βρω αυτά τα δέντρα , να τα δω , να τους μιλήσω , να με σηκώσουν στους ώμους τους με τις ξύλινες χεράκλες τους.Για να μη καταλάβει κανένας το σκοπό μου , βγήκα έξω φορώντας τα καλά μου...
Χωρίς να το έχω καταλάβει και χωρίς να βλέπω το ρολόι για να καταγράφω την ώρα , μπήκα σε ένα δάσος πολύ ίδιο με τα άλλα. Τι περίμενα δηλαδή ? Ξωτικά και νεράιδες , τρεχούμενα νερά και μαγικές χρυσόσκονες? Δε ξέρω , μπορεί αυτό να περίμενα.
Περπατούσα μπροστά στο μονοπατάκι που ίσα φαινόταν.Ξαφνικά, άκουσα φωνές πίσω απο κάτι ομιχλώδες θάμνους.Προσπαθησα να καταλάβω απο που έρχονταν.Είδα κάτι σκιές και προχώρησα για να δω καλύτερα.Ξαφνικά αντίκρυσα ένα γκρίζο δέντρο με μεγάλα ατσαλινα χέρια και φύλλα απο μπετόν.Τώρα κατάλαβα γιατί καμιά φωτιά δε μπορεί να πιάσει αυτο το δέντρο.Μαζί του ήταν μια κοπέλα , κανονική κοπέλα , ντυμένη κι αυτή με τα καλά της . Κρύφτηκα σοκαρισμένη πίσω απο ένα βράχο για να ακούσω τι λένε.....
''πυρινα μάτια με κοιτάνε,μορφές που ρίχνουνε σκιές,πάνω στους δρόμους που περνάμε.Η μνήμη όλο πληγές..''ειπε το δέντρο με τρεμάμενη φωνή.
Το δέντρο άρπαξε τη κοπέλα με τα ατσάλινα του χέρια ,την έβαλε στους ώμους του και προχώρουσαν ,δε ήξερα που πάνε.Αυτή του έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο.Τους ακολούθησα. Ξαφνικά κατέληξαν σε ένα γκρεμό.Σε μια αδιέξοδο.Κάτω στο γκρμό ήταν πολύ φωτεινά,εκθαμβωτικά φωτεινά.Ηταν φωτιά.Τεράστια φωτια.Φωτιά που ερχόταν καταπάνω μας σαν ενα καζάνι με ζεματιστό νερό.Ένιωσα μια απίστευτη ζέστη.Σε κλάσματα δευτερολέπτων ένα πλοκάμι απο τη φωτιά άρπαξε το ατσάλινο δέντρο και τη κοπέλα ,μέσα στο πύρινο γκρεμό . ΤΡΟΜΑΞΑ. σοκαριστηκα.
Τι να καιγόταν άραγε μέσα σε εκείνο το κρύο βράδυ του Δεκέμβρη?
Ακόμα να μάθω...
'Ετρεξα να φύγω.Ξαφνικά η περιέργεια μου με εγκατέληψε. Ο φόβος δε με άφηνε να πλησιάσω.Έφυγα χωρίς να με νοιάζει αν θα βρω το δρόμο για το γυρισμό.
Έγιναν όλα τόσο γρήγορα.
Κάποιοι μπορεί να με είπαν κάπως.Αυτοί που δε με πιστεψαν , τρελλή και αυτή που με πίστεψαν έστω και λίγο, με είπαν δειλή.
δε με νοιάζει.

Κατάλαβα όμως, ΟΤΙ κυνηγώντας τον μύθο μου είδα οτι όντος υπήρχε η φαντασία μου, αλλά οχι όπως την περίμενα. αυτή η κοπελιά μπορούσε να ήμουν εγώ. Ανακάλυψα τη δύναμη της φωτιάς..Μέρες παράξενες ,μέρες θαυμάσιες...Κατάλαβα πόσο εύκολο ένας κρύος παγερός χειμώνας , να γίνει πύρινη λέλαπα και να τους φάει όλους.Ακόμα και τις πιο θαραλλεες ψυχές . Η φωτιά είμαστε εμείς , μα και τα δέντρα.
Μήπως το δέντρο ήξερε για τη φωτιά?ήθελε να πέσει μέσα της?
Άραγε το ατσάλινο δέντρο με τα φύλλα απο μπετόν να ελιωσε απο τη φωτιά?Η μήπως εμεινε εκει στα βάθη του γκρεμου , κλαιγοντας για τη χαμένη του κρυφή του φίλη ?
Τα δέντρα έχουν τις ρίζες τους στη γη , αλλά εκτινάζονται στον ουρανό.

''στην αρχή ήταν οι σαυρες , η φωτιά και η σπηλιά, κι ένας σελάς που έβαφε τη λάσπη ξανθιά.οι εκρήξεις του σύμπαντος μας δώσαν καρδιά.Μα μαγιά ήταν το ατσαλι και ζυμάρι η φωτιά ''

αφιερωμενο στους συλληφθεντες της εξεγερσης του περασμένου δεκεμβρη

λευτερια..

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

''κράτος δικαίου,κράτος πρόνοιας και ισονομίας,κράτος αξιών''

για να υπάρξει κράτος πρέπει να υπάρχει σύνταγμα.Συνταγμα υπάρχει ψηφισμένο απο κάποιους πολιτικάντζες που κάποιοι φοβισμένοι τους ψήφισαν με τη σειρά τους.Νόμοι.Για τον ΑυγΟΥΣΤΟ Κοντ (για κάποιους πατέρα της κοινωνιολογίας)οι νόμοι βγαίνουν μέσα απο επαναλαμβανόμενα κοινωνικά φαινόμενα και γεγονότα.Για να φτιάξει νόμους συσχετίζει γεγονότα.Η σύγκριση και η ιστορία ήταν τα εργαλεία του για τα πειράματα της κοινωνιολογίας.Κι όλα αυτά τον 18ο αι. που η κοινωνία αντιμετωπιζόταν σαν μηχάνη.Ετσι η κοινωνία πήδηξε στον 19 ο αιώνα σε ενα ματαβατικο στάδιο,να γίνει ένας ζωντανός οργανισμός.
Σήμερα πηδήξαμε προς τα πίσω.Η κοινωνία ξαναγινε μηχανή.Κάνει τα πάντα,αλλα όταν χαλάσει,την πετάνε.Οι νόμοι σήμερα είναι περισσότερο ,πράξεις πανικού.Και όλα για χάρην της ασφάλειας των πολιτών.
Ο εγκλεισμός μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης,ο τρομονόμος,η παιδεία,το περιβάλλον,τα μέτρα για τους φυλακισμένους και να φτασουμε στα πιο πρόσφατα , η κουκούλα και η επίταξη απεργών-διαδηλωτών για λόγους εθνικής ασφαλειας , όλα αποτελούν μορφές έκτακτης νομοθεσίας , έκτακτης ανάγκης.Φασισμός εμφανίζεται στις κυβερνήσεις που δε δέχοντε ο κόσμος τους να αντιστέκετε και να φωνάζει. Σύμφωνα με την εξουσία , η ηλικία του ανθρώπου διαιρείται στην παιδικότητα και στην ενηλικίωση .Η εξουσία είναι η ενηλικίωση και μας λέει ότι για να βγούμε απο την παιδικότητα πρέπει να ποθήσουμε την ενηλικιωση , δηλαδή να γίνουμε κομμάτι της. ''ακολουθήστε τους κανόνες , παρατήστε τους συναισθηματισμούς και τις εξεγέρσεις , αποδεχθείτε την ύπαρξη μου , μην την αμφισβητείτε...'' επαναλαμβάνει η εξουσία , μέσα απο τον πικρό σκεπτικισμό των μεταμελημένων , που επιβεβαιώνουν την ήττα του διαφορετικού , μεσω των επιζήσαντων του ιστορικού ναυαγίου , που αντιμετωπίζουν το όνειρο να είμαστε καλύτεροι σαν συναισθηματική καρικατούρα.
Νόμοι και κανόνες,παντού.Νόμοι , που σε αυτόν τον αυξανόμενο , δολοφονικό καπιταλισμό , είναι τα όπλα της κυριαρχίας σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη , απέναντι σε όσους αντιστέκονται έμπρακτα.
Νόμος ποινικοποίησης της κουκούλας.Εδώ γελάμε.Άλλα κι αλλα δεν ποινικοποιύντε, και για να βγούν στην επιφάνεια , βρήκαν σανίδα σωτηρίας την ''κουκούλα''!!!
Ας το κάνουν κι αυτό.Τους φταίνε ακόμα και τα ρούχα που φοράμε.Όμως όσο κι αν έγινε της μόδας η κουκούλα για τα Μ.Μ.Ε και για την κυβέρνηση , φοράμε κουκούλες γιατί στην ρουφιανιά είναι μανούλες!!
Αυτοί δεν φοράνε κουκούλα γιατί τα κάνουν όλα πάνω στις πλάτες άλλων.Πάντα βρίσκουν κάποιους να σκεπάσουν τις βρωμοδουλιές τους.Σκάνδαλα , υποκλοπές , βατοπέδια, ρασοφόροι - βιαστές , αστυνομικοί-δολοφόνοι , ασφαλίτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι,παράθυρα και τηλεόραση , μπάτσοι - βαποράκια.Η κουκούλα σας πείραξε , μικροαστοί??Γιατί τους μεγάλους μια χαρά τους βολευει που τα τρώνε απο παντού . Ασφάλεια για την ασφάλεια! απο ανθρώπους που ξέρουν να κάνουν την δουλεία τους σωστα!!!Ποιοί είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες??ΑΝ τρομοκρατία δεν είναι τα παραπάνω , οι ελεγχοι στο δρόμο , τα περιβόιτα 700 ευρω, η σύνταξη στα 70 , τα άθλια δημόσια νοσοκομεία, οι φυλακες ανηλικων , το δελτιο των 8 , τα αντικαταθλιπτικά , η ''κρίση'', ο αργός θανατος μπροστά στην τηλεόραση ...τότε τι αλλο μπορεί να είναι τρομοκρατία????
Η οργή δεν είναι..
Αφού βρήκανε κι αυτό τον έκτακτο νόμο ,
αφού ποινικοποιήσανε την ΄΄κουκούλα'' , ας αποποινικοποιήσουν και το χασίς!!!!
Ετσι για να μας μαστουρώσουν ακόμα περισσότερο,αφού ετσι τους βολευει!!!!!

ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ = ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΙ
ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΟΝΟΜΙΑΣ = ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΑΝΑΛΩΣΙΜΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
ΚΡΑΤΟΣ ΑΞΙΩΝ = ΥΠΟΤΑΓΗ

ενα μυαλό γεμάτο φιγούρες

αστε με ησυχη,ετσι όπως είμαι , ανοιχτή ,


να κοιμαμαι ολο και πιο λιγο τα βραδια καθώς οι μέρες πλησιάζουν βαρύτερες .


Περιμένω ένα θόρυβο


στο κρύο φως ,να με τρομάξει.


Τα ρούχα μου ένα κυμα ουρλιαχτών δακρύων,καθώς οι λεπτές φιγούρες τους χορευουν και τραγουδούν με αραχνιασμένες φωνές.


Τα χείλη μου γέμισαν με την σκόνη ενός κολασμένου οράματος..


χααχαα..κοίταξα τον καθρευτη και γέλασα με τη καρδια μου,για πρώτη φορά στον καινούριο χρόνο.


Χιλιάδες άλλες λέξεις με ματώνουν , σαν μια κακοβαμμένη κούκλα στα θροίσματα ενός χορού.


Σκεύτομαι για το αυριο.


Σας παρακαλώ , αφήστε με να κοιμηθώ , καθώς γλιστράω έξω απ΄το παράθυρο.


Φρεσκάδα και γλύκα , ντύνουν τα φτερά μου , σαν συμπυκνωμένος χυμός απο ροδάκινο.


Αυτό δε σημαίνει τίποτα , τίποτα.


Μπορώ να χάσω τον εαυτό μου μέσα σε κινέζικες τοιχογραφίες .Μέσα σε δράκους που χορεύουν . Εσύ χάσε με στο σκοτάδι , και κάνε το σωστά. Τρέξε μέσα στη νύχτα.


Τελικά αποφάσισα να χάσω τον εαυτό μου , αύριο .


Η καρδιά μου θα εκραγεί..


Πολλές μνήμες σε πυρά....πολλες εικονες καθημερινότητας , πολλές οι εικόνες μιας μπαλαρίνας χωρίς τα παπούτσια της ....

και κάποιος πιο διπλα να τις ακούει.


Για τελευτεα φορα , σιγανά , σιγανά , σιγανά...
βλέπω τον εαυτο μου να με κοροιδεύει....

περιμένω τον επόμενο ήχο και αυτή τη φορά οχι για να με τρομάξει.

βάλτε μουσική

για ένα κεφάλι γεμάτο χορό

στην Α.Β

και μια κρυφή , μικρή αλήθεια για όλους.

αν η ειρήνη ήταν περίστροφο γεμάτο σφαίρες , θα πυροβολούσες?

πραξεις και λέξεις ή λόγια και εικόνες

Πολλά είναι τα πράγματα που θα ήθελα να κάνω,να ξέρω.
Ακόμα πιο πολλά τα κίνητρα για να ξεφύγω,να τρέξω απο αυτή τη παρωδία,που έρχετε με μπρίο και λέει την ίδια ιστορία,τα ίδια ψέματα.
Παντού εικόνες με χαλίφηδες που τρίβουν λιχνάρια,ενώ εξω στην αυλή του παλατιού κρεμάζονται ανθρώποι.Μου ρχετε να ρίξω βενζίνη και να κάψω το παλάτι.Δε τη φοβάμαι τη φωτιά γιατί με ζεσταίνει.
Χθες το βράδυ ήμουνα πουλί,πετούσα
Χθες το βράδυ , ήμουνα παιδί , έπαιζα
Χθες το βράδυ κοιμόμουνα.
Πράξεις και λέξεις , με κάνουν να αναρωτιέμαι πόσο μέτρια είμαι και πόσο κανονική.Λέξεις όπως , περπάτα,ζήσε,άγγιξε,χαμογέλασε...
Άνθρωποι περνούν και άνθρωποι φεύγουν,ίδιοι μα διαφορετικοί,διαφορετικοί μα ίδιοι.Ολοι εχουμε ένα στόχο,άρα είμαστε διαφορετικοί.Είμαστε?
Σήμερα ήμουν στο δρόμο και περπατούσα καθώς ξαφνικά , χαθήκαν όλα κάτω απο τα πόδια μου.Πυροβολίθηκα,μα δεν ένιωσα ελευθερη.
Λόγια και εικόνες , με κάνουν να αναρωτιέμαι το ίδιο με το χθες,πόσο κανονική ειμαι.Αλήθεια δε ξέρω και ούτε με νοιάζει το πως θα τα καταφέρω.
''σε ένα άσπρο φόντο θα μπω και θα βάψω,μαυρο το κορμί μου και θα κάτσω να το κλάψω ,
να του δώσω ζωή μέσα απτο κλάμα μου,να του δώσω μορφή μέσα απο τον λόγο μου. ''
ΕΣΥ τώρα που διαβάζεις, είναι οι μέρες σου σαν αστραπή? ή πάλι μέσα σου κι εσύ τα σπας.
είσαι μέτριος,είσαι κανονικός?
Περπάτα,άγγιξε,χαμογέλασε,ζήσε ....... και πέθανε.
Μόνο μη φοβάσαι τη φωτιά.Τη φλόγα πρόσεχε,γιατί προκαλεί και ξεγελά.
σήμερα θα κοιμηθώ.
Αυριο θα ξυπνήσω και θα ξανακοιμηθώ.

EKΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΚΥΛ.....ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ

πότε να αρχίσετε:στην ηλικία των έξι μηνών

Θα χρειαστείτε εναν πνίχτη και λουρί για τις περιπτώσεις που ο σκύλος τραβάει και αντιδρά.

Να είστε άνετοι κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας,αποφύγετε εφαρμοστά ρούχα και τακούνια.

εντολή κάτσε μείνε:βάλτε το σκυλί να κάτσει,κρατώντας το χέρι σας μπροστά απο τη μουσούδα του και δίνοντας το παράγγελμα ''κάτσε'' με σταθερή φώνη.

Στη συνέχεια περάστε μπροστά απο το σκυλί , τραβώντας την αλυσίδα κάθε φορά που προσπαθεί να κινηθεί.

εντολή περπάτημα δίπλα:όταν το σκυλί τραβά το λουρί , σημαίνει ότι δε διδάχθηκε καλά τα βασικά του δίπλα.Για να αποκατασταθούν τα πράγματα , χρειάζεται καλό '' φροντιστήριο''.

Η σωστή τοποθέτηση εξασφαλίζει στο σκυλί να αντιλαμβάνεται τις ενέργειες του ''αφέντη'' του.

Το σκυλί που μένει πίσω,δείχνει κακή εκπαίδευση.Συχνά και απότομα τραβήγματα στον πνίχτη θα το ''ενθαρύνουν'' να περπατά μαζί με τον ΄΄κύριο΄΄ του.

Κάθε σωστή ενέργεια ,φέρνει και ανταμοιβή.Και κάθε κακή,φέρνει τιμωρία.

Πάνω απολα είναι η υπακοή.

Τι συμβαίνει όμως όταν εσύ αναγκάζεσαι να εκπεδευτείς για να ζήσεις σε μια κοινωνία κράτους και κανόνων?

ΤΟΤΕ ΜΑΘΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΥΛΟ ΣΟΥ

Σου βαζουν λουρι και δεν αντιδρας,σε δένουν και δεν αντιδρας,υπακους και πραττεις αναλογα με τη προσταγή του αφέντη σου και κάθε φορά που το κάνεις σε πληρώνουν,σε ταίζουν μαλακίες,ακολουθας οπου πάνε οι ''μεγάλοι''.Αν καμιά φορά ξεφύγεις,τότε θα σε βρει η τιμωρία..το κλουβί,το ξύλο,η πείνα..Σε πέρνουν ''κουτάβι'' και σε κάνουν ρομπότ.Κι όταν ενηλικιωθείς σε πετάνε σε κλούβα υποχρεώσεων,σε κελι υψίστης ασφαλείας.......Γιατί σε βαριούντε.

Ο σκύλος είναι ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος είναι το καλύτερο δημιούργημα της φύσης , αλλά και ο καλύτερος βασανιστής της ίδιας του της φύσης.