Τ Ε Λ Ο Σ (?) ( ! )

Για το τέλος γράφτηκαν πολλές θεωρίες,τραγούδια,ποιήματα..
Ομως κάποια πράγματα μονο τέλος δεν εχουν..καποια διαρκούν για να μας κανουν να αγαπαμε το τέλος...

Μιλάω για τους δρόμους ,τους ατελειωτους που διανύει πέρα απο σύνορα και πινακίδες ,ένας ανθρωπος για ένα κομμάτι ψωμί.

για τα ατελειωτα και αυξανομενα συγχρονα στρατοπεδα συγκέντρωσης

για την υπομονη των εργατων στα ορυχεια

για τα σπαστικα ρολογια στα χερια μας

για τα εκνευριστικα κινητα στις τζεπες μας

για την σαρκοφάγα πιστωτική στη τσάντα

για τα λαμογια τις ασφαλιστικες

γιαυτους που πατουν επι πτωμάτων

γι αυτους που φορουν στολή

για τα ζομπι

για τα γουρουνια

για την γρίπη των χοιρων

για την ''κριση΄''

για τα χαπια

για τα μεμονομένα περιστατικά

...για τις τράπεζες

για τα σοφρονιστικα κολαστήρια

για την συγχρονη δικιά τους δημοκρατια

για τα ατελειωτα τσιγάρα ενος ποινικού κρατουμενου

για τα σπασμενα ονειρα

για τα χαμογελα καθημερινης υποκρισιας

για τις συνεχομενες καταγεγραμμένες κινήσεις μας

για τον χαμενο μας χρονο

για το χαμενο μας χωρο..

για αυτους που γκρεμιζουν καθε μερα την αξιοπρεπεια μου

γι αυτους που με κανουν να βρίζω την ανθρωπινη μου ρατσα

για τους αθώους δήμιους και για τους ''ενοχους'' νεκρους.........

για τον θάνατο...



γι αυτά μιλάω...

όμως και κατι αλλο δεν εχει τέλος και αυτο με κάνει χαρούμενη..

μιλάω για το αίσθημα της ελευθεριας

για την όψη και την εικόνα της..για τα όλα της..

τώρα πια δε εχουν τέλος τα όνειρα..

δε εχουν τέλος οι μνήμες.



Γιατι μπορεί το τέλος να ναι μαγεία ,όπως είπε και κάποιος φίλος , αλλά ρε φίλε , πιο μαγεία είναι η πορεία προς αυτο..

σε κάνει να αγαπάς τη ζωή,κάτι που κάποιοι σήμερα σε βάζουν να αγαπάς το τέλος σου.

ενα πρωί θα ανοίξω την πόρτα

και θα βγώ στους δρόμους

όπως και χτες.

και δεν θα συλλογιέμαι παρά

ένα κομμάτι απο τη θάλασσα

-αυτό που μου άφησαν-

και την πόλη..

την πόλη που τη σάπισαν

και τους φίλους μας που χάθηκαν..

ενυδρειο αγελάδων ... μετά απο καιρό

κάποιος με ρώτησε γιατί ενυδρειο αγελάδων??

Η αγελάδα είναι ένα καταδικασμένο ζώο.Ποτέ δε είναι ελευθερο.Η μοίρα αυτού του ζώου είναι να καταλήξει πολτοποιήμενο στο στομάχι ενός απο μας. εκτρέφετε σε μάντρες και σε μάζες αγελάδων με στάμπες και αριθμό , έτοιμες για σφαγη. Οι περισσότερες απο αυτές θα ονειρευονταν να ήταν ψάρια στη θάλασσα , να κολυμπούν δίπλα στα δελφίνια και να διανύουν τεράστιες αποστάσεις.Αλλά ακόμα και η θάλασσα κρύβει κινδύνους γι αυτό το καταδικασμένο ζώο.Αγελάδα στη θάλασσα (!) κίνδυνος,παράξενο πράγμα,αδιανόητο.Και θα την ψαρέψουν γι αυτό.γιατί είναι κάτι κόντρα στους κανόνες του μυαλού.κόντρα στο ''έτσι είναι τα πράματα''.......... 'η θα τη φάει κάποιος καρχαρίας , όπως και στη γη.

Εστω και σε ένα ενυδρείο..Εκεί μέσα τα ψάρια είναι για διακόσμηση,για να τα βλέπουν οι τουρίστες και να λένε για τα όμορφα χρωματιστά ψάρια.Στο ενυδρείο φιλοξενούνται όλων των ειδών ψάρια.....ακόμα και κροκοδειλοι,πιγκουινοι σε γυάλες .Αν μπει η αγελάδα σε αυτ0 θα φύγει για λίγο απο το σιγουρο θάνατο και θα μπει στη γυάλα..Αυτή μπορει να ταν μια σκέψη , μιας απο τις εκατομύρια αγελάδες που είναι στα σφαγεια ,του σύγχρονου αυξανομενου κρεατοφάγου καπιταλισμού. ''Παρά εδώ , καλύτερα σε ενυδρείο''

Ετσι ονομασα το ιστολογιο μου ''ενειδριο αγελαδων'' γιατι ταυτισα την αγελαδα με τον κόσμο.

Καταδικασμένη να μην είναι ελευθερη..

Μπορει αυτη η σκεψη και η ταυτιση που έκανα να μην είναι και τόσο δυνατη αλλα, εμΕνα μου αρεσουν οι ταυτίσεις!!!!...θα μπορουσα να ελεγα χιλιαδες αλλα λογια,θα μπορουσα να το αναλύσω πολυ. μενω στο θα μπορουσα......................ίσως να ήταν μια φράση που μου αρεσε!

ΑΔΕΙΟΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟ

Παράξενο....παράξενο πως καταλήγουν τα πράγματα στη ζωή..
ποτέ δε ξέρεις τι θα συμβεί απο τη μια στιγμή στην άλλη.

και να που είσαι εδώ.Το μικρό εκείνο αγόρι που έτρεχε στο σπίτι με τα λασπωμένα παπούτσια του.

Και τώρα είσαι πια μεγάλος.Σωστός άντρας.

Δε μπορώ όμως να σε δω πια.Κλειδώθηκες σε ένα αδειο δωμάτιο,που για σένα είναι πλήρες.

ΈΝΑ δωμάτιο γεμάτο τετραγωνισμενα πραγματα... κουτιά. ΤΟΙΧΟΙ,ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ,ΔΙΑΚΟΠΤΗΣ.

Παράξενο πλάσμα και ο άνθρωπος.Στους αιώνες έφτιαξε αξιοθαυμαστα πράγματα για την διευκολυνσή του και για την ποιοτητα της ζωής του. γιατί ομως εφτιαξε εχθρους ,και κατι που να χει πολλαπλες ιδιοτητες και να τον επισκιάζει.....? Ομως σήμερα γιατί καταργεί όλους του τους φυσικούς κανόνες , ενώ το ξέρει οτι το κάνει.....?. Δε μπορει να γνωρίσει τον εαυτό του, γιατί αλλάζει συνέχεια.Δεν αντικρίζει παρα μόνο τη σκιά του εκάστοτε εαυτου του.Φευγαλέες ματιές αυτού που νομίζουμε οτι είμαστε.

Βγες απο αυτο το δωμάτιο..Ας ξαναπαίξουμε στις αυλές, να λερωθούμε , να νιώσουμε τη γη.

Να φωνάξουμε γι αυτό που μας κραταει μέσα και όχι να σωπαίνουμε επηδη τα είπαν αλλοι για εμας στην τηλεόραση.Ο Pawl Ester αναρωτήθηκε , γιατί πρέπει να οριοθετούμε τα πάντα και να τους δίνουμε ένα όνομα όταν η ψυχή μας είναι ένα κλειδωμένο δωμάτιο?Και ποιος έχει τα κλειδιά?Και η λύση είναι να εξσφανιστούμε?



Κάποιος πιο μεγάλος θα μας πει πως είναι της ηλικίας μας..αλλά βλέπω πως οι ηλικιακά μεγάλοι ,συμβουλευουν, να ζουμε χωρίς να το ψάχνουμε , αλλα καποιοι απο αυτους εχασαν τα κλειδια και ζητάνε διασώστες.Η λύση είναι να προσαρμοστούμε στο ''δωμάτιο''......?



Εγώ κατάλαβα πως όσο και να ψάχνεις λύσεις , τα γεγονότα σε ξεπερνάνε και δε τα χωράει ο νους σου..Το μόνο που σε κρατα δυνατό είναι η ευελιξία σου..

Αν δε μπορείς να βγείς , κοιτα έξω απο το παράθυρο....λυση ειν κ αυτή..

γράμμα στη μάνα

καλησπέρα

ελπιζω όταν πάρεις το γράμμα να μην προσπαθήσεις να μου απαντήσεις.

δε ξέρω γιατί αποφάσισα να σου γράψω.

ίσως απο αδυναμιά να μιλώ για σένα.
ποτέ δε είπα τη λέξη μάνα και να με ακούσεις.

τη φώναζα πάντα σε στιγμές φόβου.

ξέρεις κάτι δέσποινα?το γράμμα δημοσιευτηκε.το διαβάζουν κι άλλοι ,γι αυτό μην φτιάχνεσε,δε σε βλέπει κανένας.δε είναι οπτικό το θέμα.είναι για μένα.για τους γύρω μου.Εμένα βλέπουν.Μακάρι να υπήρχε και ασύρματο δίκτυο στον δικό σας κόσμο.

Τότε θα ισοπεδώναμε και αυτό το χώρο όπως κάναμε και με τις ζωές μας.Που τις αφήσαμε σε χέρια αλλονών.

εδώ τώρα πια οι άνθρωποι ζουν σε κοπάδια.σε φυλακές.

γιατί?κανένα δε είχα ανάγκη στη ζωή μου.το παιζα νταής.

γιατι μια λέξη να καθορίζει ένα πρόσωπο?

δε σε θυμάμαι στη γη , αλλα σε φαντάζομαι στον ουρανό.

'οπως κάνουν τα δέντρα στη γη.απλώνουν τις ρίζες τους και εκτινάζονται ψηλά.
Εκεί που πιστευουν πως δε θα τα φτάσει κανένας.
Ώσπου έρχεται κάποιος και τα κόβει.

Μια θολή εικόνα πράσινων ματιών με κάνει να θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια.

Δε θυμάμαι πολλά που έπαιζα στις γειτονιές,που ήμουν παιδί.

οτι μου λένε θυμάμαι.

δε ξέρω αν είναι καλό ή κακό

αν μου είναι χρήσιμο να προχωραω μπροστά,για άλλο ένα βήμα,άλλη μια κατηφόρα.

εσύ κατι ξέρεις.Εσύ με γέννησες αλλά δε είμαι σίγουρη αν ήμουν δικιά σου ποτέ ή δικιά τους.

με φέρατε στο κόσμο,εσύ έφυγες και κάποιος άλλος σε κάλεσε για δικούς του λόγους.Η επιλογή του ,ήταν αυτή που με έκανε να είμαι εγώ.
Εγώ.

Σε βλέπω χωρίς να σε ξέρω.
Μια γυναικεία μορφή στα όνειρα μου,στο δρόμο,στη σχολή.

Πάντα είσαι εκεί.
Μπορεί να ταν όλα πολύ διαφορετικά αν ήσουν και σωματικά εδω..μπορεί να μουν η ίδια ..

σε ευχαριστώ που μου πότισες για λίγο το γάλα σου.
Το νιώθω ακόμα πηκτό μέσα μου.

κάτι έμαθα απο σένα αν και δε σε θυμάμαι.δε σε ξέρω.

φωτογραφίες ορίζουν την ύπαρξη σου στη ζωή μου.

18 χρόνια πέρασαν κι εσυ δε γέρασες.περιπλανιέσε ήσυχη.

μην ανυσηχείς για μένα που είμαι ανησυχη.
Είμαι καλά με αυτά ,που πιστευω.
Παλευω να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου.

είμαι εδώ και ροκανίζω τα κάγκελα που με έβαλαν να ζω μέσα.

....που παίζω με τη φωτιά .παιζω τώρα ,γιατί τωρα ζω τα χρόνια μου.
Γύρω μου άνθρωποι ποντίκια,άνθρωποι λύκοι,
κάποιοι κρύβονται σε υπονόμους
κάποιοι επιτίθονται απο άμυνα
κάποιοι πεθαίνουν απο ανημποριά
κάποιοι ζουν πεθαίνοντας.
 

Εγώ,κρύβομαι στο κάδο που μόλις αναποδογύρισα .

Περνούν απο δίπλα μου και ακόμα να με ανακαλύψουν.

αν ποτέ με πιάσουν σου το ξαναλέω μην ανυσηχείς.

θα εξακολουθώ να μαι ανήσυχη.

οταν ερθω να σε βρω τότε θα αναπαυθώ κι εγώ.

θέλω να σου πω πολλά..αλλά θα στα πω όταν σε δω.

να περνάς καλά κει πάνω.κει κάτω και παντού..