Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

γελα οσο ειναι καιρος
κλαψε γιατι δε εχεις χρονο
μια εποχη σε γυαλινο μπουκαλι
συμπυκνωμενου χυμου ροδακινου,
πυκνο σαν λασπη..
γελα οσο ειναι καιρος,βιασου οσο σε περνει
βιασε την γαμημενη την αυτοπεποιηθηση σου
και παρε προφυλακτικα δειλα δειλα απ το σουπερμαρκετ της γειτονιας σου
πιστευωντας ετσι πως εκανες το σωστο..

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

λυκε , λυκε εισαι εδω?

κι ο λυκος στη πορτα,ειναι εξω.
περιμενει να αντιδράσω στην ηλίθια κραυγή του.
λες και οταν ουρλιάζει με φωνάζει αλητη..
χαχα,γουσταρω το χαρακτηρισμό αυτο.
γιατί οταν τον βλέπω με τη χακί στολή του,φορτωμένο σαν γαιδαρο,γελάω .
αφου μου θυμίζει κατι παραμυθια που μας ελεγαν στο νηπιαγωγιο για καποιο λυκο που ξεγελαστηκε απο κατι γουρουνακια.κι εγινε αυτος γουρουνι γιατι ζήλεψε.
λυκε,λυκε εισαι εδω?
τον βλέπω απ το παραθυρο στην πορτα μου να χαιδευει το γκλοπ του..
σκευτομαι να ανοιξω μια εισοδο στο ταβανι να βγω στη ταράτσα..
τζακι δε εχω..σκευτομαι να γινω δρακος και να τον καψω με τη δική μου κραυγη..
Τρομοκρατια στη πορτα μου?
βια στη τζεπη του?
Εχω το καζανι και το μυαλο μου ειναι νερο που βράζει.

και λιγο παραπερα ενας αλλος λυκος πισω απ το δεντρο κανει πως διαβάζει εφημερίδα.
Και στα ξαφνικα , ακουγεται ο ασυρματος του..και λιγο παραπερΑ ΚΙ αλλος,κι αλλος,κι αλλοι..προσπαθώντας να φαινονται κανονικοί.
το βραδυ,οι σκιες τους φαινονται σαν αρουραιοι.
πισω στις τρυπες σας,κωλοτρωκτικα..
εδω δε ειναι υπονομος,εδω ειναι δασος..
απο ποτε οι λυκοι μεταμορφώνονται σε απαισια αρρωστα ποντικια με κοκκινα ματια..
πειραματοζωα γεματα ορμονες και μολυσμένα με προπαγάνδα.
και τα δεντρα δε ειναι για τους ρουφιάνους..ειναι ελευθερα να εκτιναζονται στον ουρανο..
λυκε ,λυκε εισαι εδώ??
εγω ο αλητης,στριβω το τσιγάρο μου και σε καρτερώ!!

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010



Αγνοώ την αληθεια του καθρέφτη.Ενός καθρέφτη με πολλά πρόσωπα ,ενός μέλλοντος αιχμαλωσίας,ανατιναγμένων μυαλών που δεν ήταν αυτοί που ήθελαν.Χωρίς να προσπαθήσουν.
Χωρίς καμιά προσπάθεια.
Θα αφήσω το φως να ανατιναχτεί.Μαζί θα σπάσει κι ο καθρέφτης.Σε αυτή την έκρηξη θα ματώσω,αλλά έτσι θα τους παραπλανήσω.
Απ τη φωτιά , τα ψέματα τους θα γίνουν καύσιμα,τα ψέματα στα μάτια και στο κορμί τους θα ναι για μένα ,το δικό μου ψέμα ,για να κρύψω τους δικούς μου λόγους ,για να ζήσω τους δικούς μου κανόνες.
Γιατί αυτό οφείλω στον εαυτό μου.
Θα καλέσω το σμήνος και θα το ταίσω με τις τόσες ψευτικες κομματιασμένες ελπίδες που βρήκα στο πάτωμα.
Κι έτσι κι εγώ χωρίς καμιά προσπάθεια,θα βρω την έξοδο κινδύνου και θα φύγω.

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

κενο

κενο στις λέξεις ανάμεσα,σκόρπια γράμματα στο τετράδιο.
Κενή πολιτεία με κενό ουρανό.
Μέχρι το δάκρυ να πέσει, ήρθε ο χειμώνας
ψύχος στο πρόσωπο,σταλακτίτες στα μάτια.
και η καρδιά γρανίτα.
ΜΕγάλος κόσμος ,μικροί ανθρωποι και κενοί όρκοι.
Μεγάλες αγάπες με μοναχικά όνειρα και κενά τίποτα.
Μοναξιά με στήθος σαν δάκρυ.
Κι ένα δάκρυ στα μάτια έτοιμο να αυτοκτονήσει.
Λέει να πέσει,να χάσει όσα έζησε.
Να κυλήσει στο παγωμένο μάγουλο.
σαν γυμνοσάλιαγκας.
σαν ευχή που βράχηκε..
''σαγαπώ'' μα το μελάνι δε ήταν αδιάβροχο.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

ΕΝΑΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ..
ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ ΚΑΤΩ
ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΝΗ ΘΕΣΗ.
ΚΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΑ ΠΩΣ ΔΕ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΑΝ ΟΙ ΓΚΡΙΜΑΤΣΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
ΜΑ ΕΛΑ ΝΤΕ ΠΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΕΣΗ
ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ
ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΚΟΥΣΜΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΜΑΣ
ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΑ ΚΑΤΑΔΩΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ
ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΝΑ ΠΡΟΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
ΜΕ ΑΦΟΡΜΕΣ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΓΕΜΑΤΑ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΑ.
ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ
ΓΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΖΗΤΑΝΕ
ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΜΑΣ ΚΥΝΥΓΑΝΕ
ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΜΑΣ..
ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗ ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΓΙΑΖΙ ΕΝΟΣ ΑΣΠΡΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ ΓΕΜΑΤΑ ΓΚΡΙΜΑΤΣΕΣ ΠΟΥ ΦΟΣΦΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΑΣ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙΣ
...
ΤΙ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΑΡΑΓΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ
ΤΙς ΓΚΡΙΜΑΤΣΕΣ ΑΥΤΕς Ή ΑΠΛΑ ΤΙς ΤΑΣΕΙς ΦΥΓΗΣ ΜΑΣ.
ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙς ΝΑ ΠΑΣ ΠΟΥ?
ΑΦΟΥ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΜΑΣ ΣΚΕΠΑΖΕΙ
ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΙ.

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

ψεμα μεσα στην αγάπη

πως το ψεμα κανει το πλασμα πολυπλοκο.
το λεει κι αμεσως διαλυει την υπαρξη του.
το ψεμα ειναι ενα ψεμα.
ειτε απο φοβο,απο δειλία ή απο εκδίκηση.
το ίδιο είναι.
η αλήθεια ειναι αληθεια, μονο αμα αποδεικτει.
κι αμα δε τα καταφερει γίνεται ψέμα.
ακυρώνεται..γίνεται σκόνη.
το ψέμα υπερισχύει.
εξιψώνει τον ανθρωπο ή τον διαλύει.
την αγάπη?
η αγάπη κάνει κύκλους στο προαύλιο της φυλακής της
χωρίς ωμο να ακουμπήσει.
είναι μονη της.
αγαπας μα η φυση σου σε κανει ψευτη
αγαπάς,μα τα λάθη αφήνουν σημάδια στη σκόνη της αγάπης.
αγαπάς κι αυτό είναι πρόβλημα σου.

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

th big hand beauty

σκοτεινα τα ονειρα των ανθρωπων που δεν βλέπουν..
που εχουν ματια, οραση και δεν μπορουν να δουν.
την ομορφη αυτη κυρία που περιπλανιέται τα βράδυα στα στενα
με τα μακρια φορέματα με τα κολάρα
με γυαλινα ματια και μισοφθαρμένα χειλη.
με τα ασπρα μαλια αλλα με την πορσελανινη επιδερμιδα
με τη τεραστια παλαμη που σε αρπαζει και σε πνιγει.

εγώ την είδα μια φορά.
μεσα στο σκοταδι εμφανιστηκε μπροστα μου..
απ το φοβο μου τη σκοτωσα..μολις την κοιταξα στα μάτια εξαφανιστηκε.
δε ειδα το πτώμα.
δε την ξαναείδα.
τώρα πια,την βλέπω στα όνειρα μου..
την ακουω καθώς κλέβει καρπούς απο δεντρα ξένων αγονων κήπων..
σκοτεινα τα όνειρα των ανθρώπων που δε μπορουν να ακούσουν το σπόρο που πέφτει στην άγονη γη..

κριμα.
τωρα πια δε βλεπει κανεις,δε ακουει κανεις..
τις χαραυγές σαν νιώσω το ονειρο να έρχεται θα πω την αλήθεια..
η μεγαλόχερη ομορφιά..εχει πεθάνει.

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

ΣΕΙΡΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

μόνες στιγμες
μόνες εικονες.
μια αξιοπρεπεια κουρελι μας χαιρετά μεθυσμένη.
μόνοι εσεις
μόνοι εμεις
μονοι κι αυτοι..
καποιοι το λένε επιβίωση.
Τραγουδια με παραγγελια
ολοι με σειρά.
ολοι για να εκφρασουν κατι
απ της ζωης τους τα ξεράδια.
ερωτησεις αληθειας μεσα απο βλέμματα ξυραφια
- τι ειναι η φιλία
-τι είναι η αγάπη
-τι είναι ο ερωτας......σκατα?
δε ειμαι αρμοδια για απαντησεις
και οι ερωτησεις μου δε ειναι καθολου εξυπνες.
αραγε αγαπάμε να αδιαφορούμε
ή αδιαφορούμε να αγαπαμε..
ή μηπως αδιαφορούμε ''για'' να αγαπαμε.
μονες στιγμες
μόνες εικόνες
μόνοι ανθρώποι.
καθισμενοι ο ενας απεναντι στο αλλον
περιμενοντας το καμπανακι-αριθμό της σειράς..

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

πληροφορηση



Πως να σώσεις οτιδηποτε αν σωζετε , οταν ολα γυρω σου και πανω σου χρειάζονται να σωθουν...ανθρωποι,ιδεες,στοματα,μυαλά.Ακομα κι αν εχεις τις συνέπειες του νομου και καταφερεις να σωσεις καποιον,τον εαυτο σου, παλι συνένοχο σε μετατρεπουν.
Περιμενουμε σαν τηλεθεατες,ζωντανοι και τίμιοι, κατι να πιστεψουμε,κατι να το ζήσουμε μεσα απο το καναπε μας..κατι να ευχαριστηθουμε,να στηριχτουμε και να βρισουμε,να συμφωνησουμε..Ο δημοσιογραφος πλεον ειναι ο γονιος μας , που μας νταντεύει να πιουμε το γαλα μας ,για να κοιμηθουμε με ολα τα ''θρεπτικα'' συστατικα.
Το ασβεστιο ,μας ειναι ο τιτλος ειδησεων ,ετσι μολις ανοιξουμε την tv να ειμαστε αμεσως πληροφορημένοι.Και σιγα σιγα δυναμωνουμε και μεγαλωνουμε..αν ποτε το καταλαβουμε.
Φταιμε κι εμεις,που σαν εμβρυα ,μειναμε εμβρυα , κλεισμένα σε ενα προφυλακτικο και σιγά σιγά πεθαίνουμε.Ανηλικα ''εγώ'' πεταμένα στην σαπίλα και τη λάσπη της πληροφόρησης.Μοιαζουμε με κουφάρια το ενα πανω στο αλλο σε ενα καναπε με το φως της τηλεορασης να φεγγει στα κορακια με γραβατες να μας φανε..που μας τρωνε,γλύφοντας τη γουνα τους απο τα υπολειματα των μυαλών μας.
Oμως,οσο και να σκουριάζει η μηχανή μας σαν ρομποτ και να πλησιαζει η ώρα για την ανακυκλωση μας , τοσο εμεις ριχνουμε λαδι στα γραναζια μας.
Οσο και να μας θελουν πιόνια στην σκακιερα τους, εμεις θα την βαφοτμε με χρώματα.Γιατί μπορει να εχουν εξουσία αλλα απο εμας εξαρτιόντε.Μας λένε τρομοκράτες επηδη απογαλακτιστήκαμε,επηδη αυτη η μεριδα ατομων που δε ήθελε να πίνει το γαλα της ολο και μεγαλώνει.Ειμαστε τρομοκράτες, επηδη εχουμε ράστα,διαβάζουμε βιβλία με ανατρεπτικό τίτλο,γραφουμε κειμενα και πολεμάμε αυτο που μας σκοτώνει μερα με τη μέρα,ώρα με τη ώρα.
Όσο ο άνθρωπος που ορθώνει το ανάστημά του, την αξιοπρέπειά του και την πολιτική επιλογή του να επιτεθεί στην καπιταλιστική πραγματικότητα βαφτίζεται τρομοκράτης,τόσο θα τους χτυπάμε με κάθε τρόπο και μέσο. Γιατί για εμάς ο μόνος τρομοκράτης είναι το κράτος και η εξουσία.

................γιατί ειμαστε ολοι μας παιδια που φωνάξαμε στη κοινωνια αλλα δε ματωθήκαμε μονο απο την αστυνομία, αλλα απο το κενο που οι γυρω μας ,μας ριχνουν.Και μας μετατρεπουν συνενοχους,σε ενα φονο,το δικο μας αλλα και της συνειδησης τους.


Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

κλικ

κλικ και ανοιγει παραθυρο
κλικ και ανοιγει σελιδα
κλικ και κανεις σεξ
κλικ και ερωτευεσαι
κλικ και δεχεσαι καφε που σε κερνανε
κλικ και aκους μουσικη
κλικ και κανεις μουσικη
κλικ και ζεις στο ονειρο
κλικ και εισαι φιλος
κλικ και εχεις φιλους..πολλους κλικ φιλους.
κλικ και διαμορφωνεις εικονες.
κλικ και αγοραζεις οτι θες.
κλικ και πουλας..και κλικξεπουλας.
κλικ και σβηνεις πραγματα.
κλικ και στελνεις φιλια
κλικ και καυλωνεις
κλικ μαστουρωνεις.
κλικ και βραδυαζει.
κλικ και ξημερωνει.
κλικ και κλεινεις το παραθυρο.
κλικ και κλεινεις σελιδα.
αυτο ειναι ζωή.

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

αγκαθια

εχε τα ματια σου ανοικτα λενε
στα αγκαθια της ζωης.
προσεχε που πατας .
γιατι μπορει να τα πατησεις και να ματωσεις.
Αυτα τα αγκαθια ,που φαινονται με το φως του ηλιου..
Βρισκονται παντου λενε..απο το παραμυθι της ωραιας κοιμομενης μεχρι τους πιο σκοτεινους λοφους.
Μα πως ο ωραιος κ ''κοινοτυπος αυτος΄΄ πριγκιπς καταφερε να τα ξεπερασει αυτα τα μαυρα
αγκαθια που εσπειρε η λυσσασμενη μαγισσα και να δωσει ζωη στην προκαθορισμενη του αγάπη, που κοιμοταν..
αυτα τα αγκαθια ηταν αληθεια το εμποδιο?αφου οι νεραιδες με τα πολυχρωμα φορεματα εδωσαν δυναμη στο σπαθι του για να τα κομματιασει..ισως και να ηταν της μοιρας το μαυρο χρωμα να παρομοιαζεται με το κακο..ισως να ταν της μοιρας της αγαπης να ναι προκαθορισμενη.ισως να ναι της μοιρας μας θυμομαστε μονο τα παραμυθια..
Ισως το μαυρο να επισκιαζει τα χρωματα τα άλλα ,αμα σμιξουν,αλλα αυτο το μαυρο ειναι αυτο της νυχτας...αυτο που κανει το ρολο των αγκαθιων να ναι ενδιαφερον..γιατι αν στηριζομασταν στον ηλιο θα τα βλεπαμε και θα προσπαθουσαμε να μην τα πατησουμε για να χουμε μια ανωδυνη ζωη.
Αληθεια αυτο θελουμε?
Οταν η γιαγια μου μου ελεγε αυτο το παραμυθι,εγω σκεφτομουνα τα αγκαθια..
...ασπρη κλωστη δεμενη ,στην ανεμη γυρισμενη...δωστης μια κλωτσια για να γυρισει..παραμυθι να ρχινησει.
Κι αρχινουσε το παραμυθι.και τελειωνε παντα το ιδιο.
Μα εμενα τα αγκαθια μου εμεναν.
Και με ρωτουσε μετα η γιαγια μου..τι σαρεσε απ το παραμυθι?ποιος χαρακτηρας θελεις να σαι?
Κι ελεγα ''η μαγισσα γιατι φοραει μαυρα''..και την σοκαρα..ισως το ελεγα επιτηδες γιατι μαρεσε η αντιδραση της.
Εχε τα ματια σου ανοιχτα μου ελεγε..να χεις στοχους.μονο αμα βλεπεις μπροστα σου θα τους πετυχεις.Μονο ετσι θα πετυχεις.
Κι εγω της ελεγα καληνυχτα και κοιμομουνα.
Και μετα στο σχολειο..''ποιο ειναι το ονειρο σου δεσποινις?τις θες να γινεις?''
Κι απαντουσα μια ωραια κοιμομενη..αλλα μεσα μου γελουσε η μαγισσα.
Σημερα ειμαι εδω.και θυμαμαι αυτα που λενε ..ανθρωποι,φημες,εικονες,συνολα.
Και καλουμε να απαντησω πολλες φορες πως θα θελα να ναι ο κοσμος..
προτιμω να λεω δε ξερω ,γιατι ξερω πως η απαντηση μου δε θα πιασει τοπο...
μακαρι ο κοσμος να μην ηταν εικονικα πλασμενος.ουτε στα λογια..
μακαρι να μπορουσα να απαντησω.μακαρι να μπορουσα να μιλησω και να ακουστω.μακαρι τα ιδια μου τα μαυρα ρουχα να μην με επνιγαν.
αλλα μπορω να πραξω.εχω φωτια..
Ισως μπορω απλα μπορω να ανοιξω το φερμουαρ.
αν θες απαντηση κι εσυ ισως σου κανει το μακαρι....

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

...ειδα ..καποιους να πεφτουν..






φαντασου ενα γυμνο αντρα..
χωρις ποδια.
χωρις χερια.
χωρις κεφαλι.
φαντασου τον οτι για κεφάλι , ξεφυτρώνει ενα χέρι απο το λαιμό του.
με ανοικτή παλάμη.σαν να ζητάει,να ζητάει,να ζητάει και να μην παίρνει.
Για ποδια,ειχε κουτακια αλουμινενια σαν ηχος κατατεθεν για να τον προσεξεις, κρεμασμενα το ενα διπλα στο αλλο να χτυπιούντε,και για χερια σκοινια κρεμαλας , με απαγχονισμενες κράνες.
φαντάσου αυτόν τον αντρα,που στα δακτυλα του χεριου-κεφαλιου του ,ειναι δεμενα μπαλονια και πεταέι για να μην ζηταει,ακομη και χωρις ματια,στομα,μυαλο.να μην ζηταει.αλλα και παλι ζηταει,αφου ακομα και στα ωραιοτερα υψη,θα ζηταει αυτο που ποτε δε ειχε...τον ελεγχο του ''εαυτου του''..

Φαντάσου μια γυναίκα..γυμνή.
χωρίς χέρια..πόδια..
Αυτή έχει κεφάλι.Δε ειναι ζωντανη ομως.
ειναι μια γυναίκα σε μια βιτρίνα..Φαντασου λοιπον αυτη τη γυμνή γυναίκα,πίσω απ το τζάμι,φαλακρή και να ναι ζωντανή ,πισω απο το πλαστικό της,με ενα μεγαλο βελουδινο πανι να κρυβει με εκπτωσεις το στηθος της..Χωρίς πόδια,χωρίς χερια.απλα με ενα βλέμμα ακινησίας,κενό και μαστουρωμένο.
Φαντασου αυτη τη γυναικα να πετάει..Κι εσυ να στεκεσαι πισω απ το τζαμι και να βλεπεις το κοκκινο βελούδο,που σαν ταυρος αφινιάζεις όταν το αντικρύζεις.


Eνα ζευγαρι γυμνών,το κατευθηντήριο σημείο της ελευθερίας,να ζητάνε όργανα για να ντύσουν το κόρμί τους.
Κι εσυ στεκεσαι απο κάτω βλέποντας τον αντρα να τον σέρνει στον ανεμο και να τον πάει ψηλα,κρατώντας ομπρέλλα μήπως του φύγει καμιά κράνα αποκεφαλισμένη και ρθει να σε βρει και σε πιτσιλίσει με αίματα.Ακους τα τενεκεδακια και αντι να τον δεις,νομιζεις πως καποιος ειναι ΄΄just married''..
Κι εσυ στέκεσαι απ εξω απο ένα τζάμι που εχει υπολειματα απο καθαριστικό και βλέιπεις ενα σκηνικό εκπτώσεων με μια κουκλα που τυχαίνει να εχει βλέμμα,που εσυ δε βλέπεις.Γιατί το δικό σου πήγε στο κοκκινο πανί που γράφει εκπτώσεις..ελάτε να ψωνίσεται όλοι.
............................................................................................................................................................
Η προδοσία της ζωής.
Ολοι μας σκεφτήκαμε πως θα ταν να χαμε φτερά και να πηδούσαμε απ τα μπαλκόνια.π'ανω απ τις κεραίες και τα μικροκύματα,χωρίς κάποιος να λεγε πως αυτοκτονήσαμε..Κι αν λιώναν τα φτερά μας..δε θα μασταν αυτοχειρες.
θα θελες να πεταξεις,αλλα δε μπορεις.κατι σε κανει να το ξανασκεφτεις.
Γι αυτο προτιμάς να μένεις μόνος.κι εγώ να σου πω.
αλλα ποσο?ώσπου να γίνουμε γυναίκες γυμνές και αντρες γυμνοί ψάχνοντας για όργανα,απελπισμένοι για να κτίσυμε τον εαυτό μας?Μεχρι ποσο η παλαμη μας θα ναι ανοιχτη και να ζηταμε ..να ζητάμε να κλεισει και να γίνει γροθιά.
Αφου και να πεταξουμε για την ελευθερια του κορμιου μας,του μυαλου μας,παλι θα ζητήσουμε να κατεβούμε γιατί μας ελειψε η γη.Και η παλαμη μας θα κουραστεί να ναι σφικτά κλειστη.
Και τοτε,πάλι τα οργανα σου θα ξεκολλησουν απ το σώμα σου και τα βελουδινα πανιά θα τα ζωσουν,σε ξένα και μεγάλα ''μαγαζιά''.Και το αιμα σου θα ναι σε κοκτειλ το πιο περιζητητο ποτό για τους βρυκόλακες.
μεχρι πόσο θα ζητάμε .....τον ελεγχο.τον χρονο.το χωρο.το δικο μας.το δικιο μας.το βλέμμα μας που παγωσε.τα μυαλά μας που ελιωσαν,τα κορμιά μας που εχουν γίνει πλαστικά,ζωή χωρίς τζάμια και αλουμινενια τενεκεδάκια.
μεχρι ποτε .

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010




μια στιγμη και ειδα το δερμα να γινεται σταχτοθηκη.
να την ρουφά σαν ηλεκτρική σκουπα..
να ανοιγει εναν λακκο και να κλεινει αυτοματα..
την σκονη
την σταχτη..των δακρυων.
το δέρμα των ανθρώπων.
τα δάκρυα του κόσμου.