Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

αγκαθια

εχε τα ματια σου ανοικτα λενε
στα αγκαθια της ζωης.
προσεχε που πατας .
γιατι μπορει να τα πατησεις και να ματωσεις.
Αυτα τα αγκαθια ,που φαινονται με το φως του ηλιου..
Βρισκονται παντου λενε..απο το παραμυθι της ωραιας κοιμομενης μεχρι τους πιο σκοτεινους λοφους.
Μα πως ο ωραιος κ ''κοινοτυπος αυτος΄΄ πριγκιπς καταφερε να τα ξεπερασει αυτα τα μαυρα
αγκαθια που εσπειρε η λυσσασμενη μαγισσα και να δωσει ζωη στην προκαθορισμενη του αγάπη, που κοιμοταν..
αυτα τα αγκαθια ηταν αληθεια το εμποδιο?αφου οι νεραιδες με τα πολυχρωμα φορεματα εδωσαν δυναμη στο σπαθι του για να τα κομματιασει..ισως και να ηταν της μοιρας το μαυρο χρωμα να παρομοιαζεται με το κακο..ισως να ταν της μοιρας της αγαπης να ναι προκαθορισμενη.ισως να ναι της μοιρας μας θυμομαστε μονο τα παραμυθια..
Ισως το μαυρο να επισκιαζει τα χρωματα τα άλλα ,αμα σμιξουν,αλλα αυτο το μαυρο ειναι αυτο της νυχτας...αυτο που κανει το ρολο των αγκαθιων να ναι ενδιαφερον..γιατι αν στηριζομασταν στον ηλιο θα τα βλεπαμε και θα προσπαθουσαμε να μην τα πατησουμε για να χουμε μια ανωδυνη ζωη.
Αληθεια αυτο θελουμε?
Οταν η γιαγια μου μου ελεγε αυτο το παραμυθι,εγω σκεφτομουνα τα αγκαθια..
...ασπρη κλωστη δεμενη ,στην ανεμη γυρισμενη...δωστης μια κλωτσια για να γυρισει..παραμυθι να ρχινησει.
Κι αρχινουσε το παραμυθι.και τελειωνε παντα το ιδιο.
Μα εμενα τα αγκαθια μου εμεναν.
Και με ρωτουσε μετα η γιαγια μου..τι σαρεσε απ το παραμυθι?ποιος χαρακτηρας θελεις να σαι?
Κι ελεγα ''η μαγισσα γιατι φοραει μαυρα''..και την σοκαρα..ισως το ελεγα επιτηδες γιατι μαρεσε η αντιδραση της.
Εχε τα ματια σου ανοιχτα μου ελεγε..να χεις στοχους.μονο αμα βλεπεις μπροστα σου θα τους πετυχεις.Μονο ετσι θα πετυχεις.
Κι εγω της ελεγα καληνυχτα και κοιμομουνα.
Και μετα στο σχολειο..''ποιο ειναι το ονειρο σου δεσποινις?τις θες να γινεις?''
Κι απαντουσα μια ωραια κοιμομενη..αλλα μεσα μου γελουσε η μαγισσα.
Σημερα ειμαι εδω.και θυμαμαι αυτα που λενε ..ανθρωποι,φημες,εικονες,συνολα.
Και καλουμε να απαντησω πολλες φορες πως θα θελα να ναι ο κοσμος..
προτιμω να λεω δε ξερω ,γιατι ξερω πως η απαντηση μου δε θα πιασει τοπο...
μακαρι ο κοσμος να μην ηταν εικονικα πλασμενος.ουτε στα λογια..
μακαρι να μπορουσα να απαντησω.μακαρι να μπορουσα να μιλησω και να ακουστω.μακαρι τα ιδια μου τα μαυρα ρουχα να μην με επνιγαν.
αλλα μπορω να πραξω.εχω φωτια..
Ισως μπορω απλα μπορω να ανοιξω το φερμουαρ.
αν θες απαντηση κι εσυ ισως σου κανει το μακαρι....