Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ


το οπλο σου ,αγγιζει τα μάτια μου.
ειμαι εχθρός και επικίνδυνος για σενα ,στρατιώτη.
Άσε το λαο μου ήσυχο.Άσε με να ζησω πολλά πρωινα ακόμα χωρίς να ακουω βομβες να σκανε και συμμαθητές μου θαμμένους στο χώμα.
Δε θέλω αλλα δάκρυα,θέλω να δω την ελιά που φύτεψα να μεγαλώνει μαζί μου και το λάδι της να τρέφει εμένα και τα αδέρφια μου...όσα απέμειναν.
Δεν εχω χρηματα να σου δώσω,ούτε πετρέλαια,έχεις φίλους να τα μοιράζεσαι αυτά.Απο μένα θα πάρεις μόνο την χαμένη μου αθωότητα και την οργή μου, που σαν παιδί δεν έπρεπε να έχω.Την ελευθερία μου ζητάω και να μπορώ να παίξω ελευθερα πέρα απο τείχη και τα συρματομπλέγματα.Θέλω να ζήσω.
Ειμαι παιδί,δε με βλέπεις?

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

μια λευκη σιωπη στο μυαλό μου όπως το ταβάνι.λευκή και η σιωπη μου..θα σκευτώ,θα σκευτώ..
τρέμετε απο το φόβο μην τυχόν και αντισταθώ.

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

ο δρακος

             



              ''Ζητούνται χαμόγελα για δανεισμό,για λίγες ώρες,δεν υπάρχει αμοιβή''


Μια μουσική διαπερνά τα σωθικά μου,μου τρυπάει τα συκώτια όπως το πιο δυνατό αλκοολ όλου του κόσμου.Ο πονος ο παλιός,η μελωδία μιας παρακμής που η κοινωνία αδυνατεί να παραδεχτεί οτι γνωρίζει.Ο δρόμος,η γειτονιά,κάθε μέρα και ένα βλέμμα.Σκυμμένα πρόσωπα καθημερινής υποταγής,θλιμμένες μορφές να ψάχνουν στα σκουπίδια,χάρτινα κουτιά με ανθρώπους στο εσωτερικό τους,πλουσιοι σε βίλες που δεν αφήνουν μπουρμπουαρ στον πακετά,δίνοντας του εκατοστάευρο για επιδειξη,γκόμενες σε μακέτες,ψευτικοι έρωτες,πουλιά σε κλουβιά,δεμμενα σκυλιά.
Εμένα μου αρκεί ενα χαμόγελο.Οι άνθρωποι δε χαμογελάνε πια και αυτό είναι το παράπονο μου.Πως να χαμογελάσεις,αφου τα ερπετά σφύγγουν ολοένα τον λαιμό.Απλα καμουφλάρεσαι κι εσυ σε ερπετό.Απαγορευεται να χαμογελάς,μόνο να λες χαζά αστεια για να σπάσει ο πάγος,ετσι για να λένε πως η κοινωνία είναι ακόμα ζωντανή.
Δε θέλω αστεία,θέλω να χαμογελάω απειλητικά στα μουτρα τους.Οταν σφυρίζουν με τη γλώσσα τους,στάζοντας δηλητήριο για να με φοβίσουν,εγω θα χαμογελάω δειχνοντας τα δόντια μου.
Οι θύμησες να γίνουν βήμα για χαμόγελα,να υψώνεις γροθιά και να χαμογελας με ευγνωμοσύνη στον εαυτό σου που τα καταφερες..Που σήκωσες κεφάλι,που εστρεψες το βλέμμα στον ουρανό.Που καταφερες να ελπιζεις.
Μεταξύ αυτης της φαντασιακής μελωδίας, ακούω,''παράτα τα δεν αξίζει,όλα είναι ένα στημένο παιχνίδι''..Και αυτη η μουσική εκείνη τη στιγμή γίνεται βουητό και μου τρυπάει τα αυτιά.Με αξασθενεί και αναγκάζομαι να κλείσω τα αυτιά μου.Να σιωπήσω κι εγώ όπως κι εσύ,κι εσύ,κι εσύ,κι εσύ.Και ετσι ολοι να ζούμε σε μια απεραντη σιωπή,συνοδευόμενη με ενα παράξενο είδος ντροπής,αφου ο καθένας θα φοβάται να μιλήσει πρώτος.

Χωρις αυτη τη μελωδία που με κρατάει ζωντανή δεν ξέρω αν μπορώ να ζήσω,ακουω την καρδιά της και παω μαζί της.Ειναι ένας δράκος που μουρμουρίζει στα αυτιά μου,τα μουστάκια του με γαργαλάνε και οι πυρινες φλόγες του με ζεσταίνουν τον χειμώνα.Ετσι επιβιώνω,δεν κρυώνει η ψυχή μου,το μυαλό μου δεν παγώνει.Όμως αυτος ο δράκος είναι εκεί όταν εγώ κοιτάω ουρανό,οταν βλέπω σύννεφα να τρέχουν,βροχή να πέφτει στα μούτρα μου,αέρας να με αγκαλιάζει,ερχεται μέσα απο την άρνηση μου στο χρυσό,αφου εχω την φωτιά του.Και όταν του χαμογελάω,αυτός φέρνει καλοκαίρι.


Εσύ ακους αυτή τη μελωδία? Η απλά βασίζεσαι σε αγγελιες για  χαμόγελα ? Η μηπως προτιμάς την σιωπή? Η μήπως τιποτα?

        
                      




Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ



Το οτι μπαίνω στο κόπο να σχολιάσω τις δραστηριότητες αυτών των εκτρωμάτων ,είναι μόνο και μόνο επηδή οι πράξεις τους λειτουργούν θετικά σε πολλά μυαλά αυτης της κοινωνίας,μυαλά που δεν μπορουν να σκευτουν απο μονα τους,μυαλά που πολύ απλά δεν εχουν συνείδηση.Μόνο και μόνο επηδη τα λόγια τους θίγουν την υπαρξη μου σαν ανθρωπος και υποτιμούν την νοημοσύνη μου ..
Λίγο πριν την ''επ'ετειο΄΄ του Πολυτεχνείου τα χρυσα αυγά  με προπαγανδιστικό λόγο εβγαλαν αφίσα καταζητώντας τους νεκρούς του Πολυτεχνειου,λέγοντας πως δεν υπήρξαν ποτέ νεκροί.Οτι τα τανκς της Χουντας και των ειδώλων τους πετουσαν παπαρούνες στο δρόμο και εστρωναν πέπλα απο ροδοπέταλα φωνάζοντας στους φοιτητες που φωναζαν κάτω ο φασισμός, ''peace ,no war''..
Τι να πουν οι νεκροί του Πόλυτεχνιου που κραυγάζουν ακόμα για την ελευθερία,μια ελευθερία που δεν ήρθε ποτέ.Μια ελευθερία που εμείς καταπατούμε κάθε μέρα για την ίδια μας τη ζωή.
Σήμερα μετά το Πολυτεχνειο του 1973 και το αντιφασιστικό κλίμα,βρισκόμαστε στην νομιμότητα του φασισμού ανεχόμενοι την μπασταρδολογία τους και την βρώμικη φασιστική ασέβεια τους.Ναι ρε ζώα ειστε φασίστες.ΕΙΣΤΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ.Και δεν λεω ντροπή σας γιατί δεν εχετε ντροπή αφου δεν έχετε ψυχη.

Αν η γενιά του Πολυτεχνείου είναι υπεύθυνη για την δυστυχία μας,τότε είναι υπεύθυνη και για την ανάδειξή σας απο τις βρωμερές τρύπες σας.Γιατί μετά απο αυτη τη γενιά,μετά απο το αίμα που πότισε τους δρόμους,το πολιτικό σκηνικό ήταν έτοιμο να συγκαλείψει τα λάθη του με τον πιο υποχθόνιο τρόπο.Και αυτο έγινε..Οι νεκροί φοιτητές ,άφησαν την φωνή τους στον αέρα,να πλανιέται ακόμα ταλαιπωρημένη αφού μόνο στεφάνια βλέπει να καταθέτουν για την πάρτη της και καθόλου ψυχή και καθόλου επαναστατικότητα.Μόνο κλάψα, μιζέρια και μια χρυση αυγη να παίζει με αυτές.Να εκμεταλλεύεται με αριστο τρόπο την πολιτική κατασταση ,να παίζει με το συναισθημα και με την αδυναμία του αδύνατου,με αποτέλεσμα αυτά τα εγκληματικά λόγια να γίνονται αποδεκτά.

Ας πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Μέσα απο την τέχνη,την δημιουργηκότητα,τον ανθρωπισμό,την επαναστατηκότητα,την αντίδραση στον ελεγχο των συνειδήσεων μας,ας βαδίσουμε στον δρόμο της ελευθερίας και ας αναπαυθουν μέσα απο τις πράξεις μας οι ψυχές των φοιτητών.



ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ.ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ.















Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

ντροπή

Νομίζω πως σε βρήκα μέσα στις βρώμικες φυλλάδες ενημέρωσης,
να ουρλιάζεις απο απόγνωση,
να ζητάς βοήθεια,μια γνώμη να αλλάξεις.
Εαυτέ μου,δεν είσαι άλλος απο ένα κάλπικο ερωτηματολόγιο που οδηγεί σε δημοψήφισμα.
Τζάμπα σε ρωτάνε.Τζάμπα ψηφίζεις,ναι ή οχι.
Δυο λέξεις τόσο μικρές.
Δεν είσαι αλλος.
Εισαι εγώ.Αυτος που ταξιδευει γύρω απο την αγάπη ,τα όνειρα,τον έρωτα,το πάθος,την θλίψη,την οργή,την άρνηση.
Κι αν κάποιες φορές ταξιδευεις χωρίς εμένα ,είναι που τα ρούχα μου πάλιωσαν και ντρέπομαι να πω πως δεν εχω χρήματα να αγοράσω καινούρια ..
Αλλά βλέπω την αλήθεια σου μέσα απο  την απόγνωση..
Τα μάτια σου λάμπουν την ώρα που ουρλιάζεις.Μόνο εγω σε ξέρω.
Κι επειδή σε ξέρω,σε αφήνω που και που να χορευεις ανάμεσα στις λέξεις,ανάμεσα στα καλώδια και τις σκέψεις που φτιάχνω για σένα..
Πόση μοναξιά...Και πως γίνεται αυτή η μοναξιά να γίνεται θέμα συζήτησης,εαυτέ μου,έγχρωμε μου φίλε..
Πόση οργή,πόσοι τοιχοι μπροστά απο την αγάπη.Μπροστά απο τον άνθρωπο.
Μιλα πιο δυνατά.Σε χάνω.Σε αγαπάω.Σε μισώ που σαγαπώ.
Σε χάνω.
Μη με λυπάσαι,είναι ντροπή να λυπάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.