Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Για τα αλάνια.

Σε μια πολη,που οι διψασμενοι μου στοχοι δεν βρίσκουν πατημα,που ο έρωτας στεριωνει μα δε πατάει έδαφος,οπου το κόκκινο δε γινεται μαυρο..ΜΑ εγω φοράω μάυρα κι όμως λάμπω.
Σκευτομαι τα αλάνια μου,τα παιδια αυτα που σπ´αζαμε τζ´αμια και στα αρχ´ιδια μας το κόςτος.
Για το ΧΡιστόφορο που ειναι εντάξει επειδή.ΓΙ αυτο το παιδί που μας θελει ολους εκει,μια γροθιά,ετοιμοι να ανοίξουμε τα βιβλια μας σαν κόμικ οι ιδέες να αποτυπόνονται.
Για το ΓΊαννη που η εξυπνάδα παντρευεται με καθαρό βλέμμα,που ειναι εκει σε κάθε δε αντέχω,σε κ´αθε επισκεψη και εγκεφαλικό δέσιμο.
Για το ΧΡιστόφορο,την τρέλλα που με ολοκληρώνει,το καραβι ενος στόλου που μας ανηκει,αλλά αμα γουστάρουμε το βυθίζουμε,πέρνοντας μαζί μας δυσκολίες,μα χαμόγελα μπροστα απ του κόσμου το άδικο.
Για την ΑΡεστεια που δε ξέρω καλά,μα ομως ξέρω πως την ξέρω,για μια ιδέα μπροστά θα πίασουμε χέρια.
Για τον ΑΝτωνη,που η μουσική δε θέλει νότες,θελει στεγη,κοινοβια,γεματη αναμνησεις,εκρηξεις φωτεινες.
Για τον ΒΑλεντινο που ξερει καθε βλέμμα μου,κάθε κτυπημα καρδιας.αρνηση και αγαπη.
Για το Πανο που η θλιψη γίνεται καφρίλα.
Για τη ΧΡυσα που τα παράτησε.
γΙα τον ΚΥριακο που μας άφησε.
γΙα τον  ΒΑσίλη που με έκανε να γρ´αψω,να διαβάσω,να ειρωνευομαι και να δέχομαι.
Για το ΣΤελιο που πληγωσα μα παντα θα μαστε παιδιά.
 Για αυτα τα παιδια που δε βλέπω,μα μια μέρα ολα θα ναι ανοικτά,θα μαστε αφθονοι.Σε καμια ταξη και ασφάλεια.Καλη ανταμωση.ΚΙ εγω εδω που ήμουνα πάντα,να περιμενω την παρέα,ολοι μια φλόγα που θα καψει τα χλωρά και τα ξερά.
Ας γίνουμε εμείς οι ληστές,ας πάρουμε πίσω το χαμενο μας χρόνο,αυτον που μας εκλεψαν,αυτον που λεηλάτησαν.
Εμπιστοσύνη,μια λέξη τόσο διαστροφικά περίεργη
Σε κάνει τόσο αδύνατο με τις συγκινήσεις..
Γιατί όταν δεν προσέχεις πίσω από τις μάσκες που φοράς, μην χρησιμοποιείς καμία σπαταλημένη 

λέξη για εμπιστοσύνη,ειδικά γι αυτούς που σε σπρώχνουν στο έδαφος,σου τραβάνε τη μάσκα και σε αφήνουν κάτω....Και βλέποντας σε απο ψηλά σου κάνουν την ερώτηση που τους κάνει να νιώθουν στα ψηλά..
Βίαιος λόγος επαναστάσεων για τους ανθρώπους που καταστρέφουν οτι ομορφο αξίζει να αισθάνεσαι. Δεν χρειάζομαι μια αιτία, γιατί η οργή μου περιφρονεί ακριβώς τη φύση της ανθρώπινης φυλής ,όταν βλέπω πως είμαι η ίδια η απέχθεια και η βία,το μίσος γίνεται ο μόνος φίλος μου,γιατί δε βρίσκω πουθενά την αγάπη πια.. Η επιείκεια αποταμίευσής μου όταν χάνεται η αγάπη πέρα από τον έλεγχό σας. Η χλωμή σκιά της σφοδρής επιθυμίας που δεν μπορεί το φως η ψυχή σας να κρατήσει.. Έτσι τις κρύες πικρές παραισθήσεις πάγου σας ,δεν χρειάζομαι , ΟΎΤΕ ΝΑ ΖΉΣΩ μέσα στον κενό κόσμο σας.. Ούτε να πεθάνω απο αναπνευστικά προβλήματα στη μέση του δρόμου..γιατί ήδη ασφυκτιώ στο σπίτι μου..Και δε εχω λεφτά να πάρω αντιασφυξιογόνα μάσκα..

Η ομορφιά δεν είναι πλέον αυτό που βλέπαμε,ολες οι ομορφιες είναι όλες στη συγκρουση πια,μακρια απο την εξουσια ενος βασιλειου που μας φροντιζει...και η ουτοπία δεν θα έρθει γιατί την εμπιστοσύνη που δεν μπορώ να αισθανθώ, γιατί ο πόνος και το καμένο μου μυαλο έχουν πάει παράφρονες σε κελί χωρίς παράθυρο..και πεθαίνω κι εγώ καθε μέρα εισπνέοντας ληγμένα χημικά που με ντοπάρουν.
'' Έχεις πραγματοποιήσει τα πάντα εσύ και πρέπει να αγαπηθεις τελικά?'' ''Εάν όχι, μπορείς να αγαπήσεις οποιοδήποτε ,αλλιώς; ''

Δεν υπάρχουν σχόλια: