Κυριακή 1 Απριλίου 2012

λασπη.

Χθες είχε υπεροχη μέρα...Πηγα σε ενα μπαρακι σαν ολα τα άλλα,ειπα να βγω να ξεσκασω λίγο..Ήθελα να πιω.Να γινω πέτρα,να μην περναει τίποτα απο πανω μου,να μην νιωθω.Ζήτησα ένα καινουριο ποτό,-προσφορά στον κατάλογο-,μια και δεν μου περισσευουν,λάσπη σε σωλήνα ποτηρι και με καμποσο πάγο,συνοδεια με πετρες απο τα αρχαια.Για δες,πλέον σερβίρουν λάσπη ,παντού.Τώρα που ανοίγει και ο καιρός κάθησα έξω,για να βλέπω τους περαστικούς και να ζω καλυτερα το ήλιο γύρω απο τα τσιμεντα,πινοντας το ποτό μου..Ξαφνικα ένιωσα μια ανατριχίλα στο κορμί μου,΄τιναξα λιγο το κεφάλι μου και το ακουσα να τρίζει,να μην γυρνάει ευκολα..Τα πόδια μου μαρμάρωσαν.πετρωσα,εγινα ένα με τη πόλη,ένα με τους περαστικούς.Σηκώστηκα να τρεξω και ο ήχος του τριξίματος της πετρας μου τρυπούσε τον εγκέφαλο.Πρέπει να με εχει πιασει για τα καλά το μπετόν..Γυρω μου μεσα μου και παντου..Ολα πετρα,συναισθηματα,λέξεις,εικόνες..πετρινες σκεψεις,αρχαιες αντιλήψεις,λασπωμενα μυαλα,πετρινα χαμόγελα..Φυλακιστηκα.Τετράγωνα παντού,τοίχοι να με πλακώνουν.
Πόλη..
Τσιμέντα...
ΚΕΡΑΙΕΣ....
ΚΑΙ ΗΛΙΟΣ.....
ΟΛΑ ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΟΝΤΑΙ.
ΕΜΕΙΝΑ ΑΚΙΝΗΤΗ.Αναγκασα τον εαυτο μου να ξερασει.συνήλθα..αλλα ολα ήταν ίδια..Το μόνο που άλλαξε ήταν το χαμόγελο ενός παιδιού που πουλούσε χαρτομάντηλα που με ειδε να ξερνάω λάσπη και καπακι ενας ναρκομανής να μου ζητάει χρηματα λέγοντας μου την αλήθεια.....

ενα πρωί θα ανοίξω την πόρτα

και θα βγώ στους δρόμους

όπως και χτες.

και δεν θα συλλογιέμαι παρά

ένα κομμάτι απο τη θάλασσα

-αυτό που μου άφησαν-

και την πόλη..

την πόλη που τη σάπισαν

και τους φίλους μας που χάθηκαν..