Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

γράμμα στη μάνα

καλησπέρα

ελπιζω όταν πάρεις το γράμμα να μην προσπαθήσεις να μου απαντήσεις.

δε ξέρω γιατί αποφάσισα να σου γράψω.
ίσως απο αδυναμιά να μιλώ για σένα.
ποτέ δε είπα τη λέξη μάνα και να με ακούσεις.
τη φώναζα πάντα σε στιγμές φόβου.

ξέρεις κάτι δέσποινα?το γράμμα δημοσιευτηκε.το διαβάζουν κι άλλοι ,γι αυτό μην φτιάχνεσε,δε σε βλέπει κανένας.δε είναι οπτικό το θέμα.είναι για μένα.για τους γύρω μου.Εμένα βλέπουν.Μακάρι να υπήρχε και ασύρματο δίκτυο στον δικό σας κόσμο.

Τότε θα ισοπεδώναμε και αυτό το χώρο όπως κάναμε και με τις ζωές μας.Που τις αφήσαμε σε χέρια αλλονών.

εδώ τώρα πια οι άνθρωποι ζουν σε κοπάδια.σε φυλακές.

γιατί?κανένα δε είχα ανάγκη στη ζωή μου.το παιζα νταής.
γιατι μια λέξη να καθορίζει ένα πρόσωπο?

δε σε θυμάμαι στη γη , αλλα σε φαντάζομαι στον ουρανό.
'οπως κάνουν τα δέντρα στη γη.απλώνουν τις ρίζες τους και εκτινάζονται ψηλά.
Εκεί που πιστευουν πως δε θα τα φτάσει κανένας.
Ώσπου έρχεται κάποιος και τα κόβει.

Μια θολή εικόνα πράσινων ματιών με κάνει να θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια.
Δε θυμάμαι πολλά που έπαιζα στις γειτονιές,που ήμουν παιδί.

οτι μου λένε θυμάμαι.

δε ξέρω αν είναι καλό ή κακό
αν μου είναι χρήσιμο να προχωραω μπροστά,για άλλο ένα βήμα,άλλη μια κατηφόρα.

εσύ κατι ξέρεις.Εσύ με γέννησες αλλά δε είμαι σίγουρη αν ήμουν δικιά σου ποτέ ή δικιά τους.
με φέρατε στο κόσμο,εσύ έφυγες και κάποιος άλλος σε κάλεσε για δικούς του λόγους.Η επιλογή του ,ήταν αυτή που με έκανε να είμαι εγώ.
Εγώ.

Σε βλέπω χωρίς να σε ξέρω.
Μια γυναικεία μορφή στα όνειρα μου,στο δρόμο,στη σχολή.
Πάντα είσαι εκεί.
Μπορεί να ταν όλα πολύ διαφορετικά αν ήσουν και σωματικά εδω..μπορεί να μουν η ίδια ..

σε ευχαριστώ που μου πότισες για λίγο το γάλα σου.
Το νιώθω ακόμα πηκτό μέσα μου.

κάτι έμαθα απο σένα αν και δε σε θυμάμαι.δε σε ξέρω.

φωτογραφίες ορίζουν την ύπαρξη σου στη ζωή μου.

18 χρόνια πέρασαν κι εσυ δε γέρασες.περιπλανιέσε ήσυχη.

μην ανυσηχείς για μένα που είμαι ανησυχη.
Είμαι καλά με αυτά ,που πιστευω.
Παλευω να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου.

είμαι εδώ και ροκανίζω τα κάγκελα που με έβαλαν να ζω μέσα.

....που παίζω με τη φωτιά .παιζω τώρα ,γιατί τωρα ζω τα χρόνια μου.
Γύρω μου άνθρωποι ποντίκια,άνθρωποι λύκοι,
κάποιοι κρύβονται σε υπονόμους
κάποιοι επιτίθονται απο άμυνα
κάποιοι πεθαίνουν απο ανημποριά
κάποιοι ζουν πεθαίνοντας.
 
Εγώ,κρύβομαι στο κάδο που μόλις αναποδογύρισα .
Περνούν απο δίπλα μου και ακόμα να με ανακαλύψουν.
αν ποτέ με πιάσουν σου το ξαναλέω μην ανυσηχείς.
θα εξακολουθώ να μαι ανήσυχη.
οταν ερθω να σε βρω τότε θα αναπαυθώ κι εγώ.

θέλω να σου πω πολλά..αλλά θα στα πω όταν σε δω.



να περνάς καλά κει πάνω.κει κάτω και παντού..

5 σχόλια:

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Ξέρεις...

πολύ με άγγιξε τούτο το γράμμα, όπως και γενικά η τρυφερή ψυχή σου που ξεπηδά σε όλες τις αναρτήσεις σου!...

Καλό Βράδυ
με φιλί

Unknown είπε...

geia xara kai euxaristw gia ta kala s logia..
antapodidw
kalo vrady

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

με αγάπη τη φέρνεις στη μνήμη σου κι αυτό είναι σημαντικό !!

είσαι εξαιρετικό παιδί!!

Unknown είπε...

..... sti mnimi..

Ανώνυμος είπε...

Περιθώρειο.Όπως και το περιγραμμα στο παράθυρο,όλα έχουν μια κορνίζα.Αιωνία η μνήμη σε όσα γίνονται πουλιά και φευγουν πέρα στην απεραντοσύνη.