''αφου δε υπαρχεtε , δε θα σας χασουμε ποτε..''

ΣΤΗ ζωή καλούμαστε να αντιμετωπισουμε πολλα ερωτηματα,που βαζουμε εμεις οι ιδιοι στον εαυτο μας.Καμια φορά δε ξερουμε ποση δυναμη κρυβουμε μεσα μας που δεν υπολογιζουμε.Καμια φορα το ποιο ευκολο ειναι να μην την χρησιμοποιουμε και δε βλεπουμε γυρω μας,περα απο τις πολυκατοικιες και τις αντενες, τι υπαρχει..περα απο τους δορυφορους και τα ξεχασμενα απο τους αστροναυτες αντικειμενα , τι ζωντανευει....

ενα απεραντο συμπαν ή ενα καλοφτιαγμενο σκηνικο για αστρονομους??

Μια εισαγωγη για σκεψεις σκορπιες ετοιμες μες τον πανικο τους να αντιμετωπισουν αλλες σκεψεις απο ουλες της ζωής.Ειναι απιστευτο πως η γλωσσα και οι εικονες συνδεουν το φαντασιακο μας με κατι που συνεχως ξεφευγει,το πραγματικο το οποιο διαταρασσει την ιδια του την πραγματικοτητα.

Το πιο δυσκολο πραγμα στη ζωή ειναι να φυγει απο αυτην ενα αγαπημενο σου προσωπο.Να κλεισει τα ματια και να κοιμηθει για παντα.Να ξερεις πως δε θα το ξαναδεις,δε θα το ξανακουσεις,δε θα του ξαναμιλησεις οσο ζεις,εκτος απο τη σκεψη σου,τα ονειρα σου ,την καρδια σου.Στο μυαλο δεν υπαρχουν κανονες θανατου.Η φαντασιωση και η επιθυμια δε σταματουν να αναπαραγονται ποτε.Κανεις δε μπορει να εμποδισει τη σκεψη μου και τις φαντασιωσεις μου...Η γλωσσα δεν κανει το ατομο μοναδικο αλλα για μενα ειναι το μεσο για να φωναξω πως η ζωή ειναι ωραια,ακομα κι οταν κλαιμε πανω απο το μνημα,η ζωη ειναι ομορφη ακομα και μεσα απο το θανατο.Ανθρωποι φευγουν ,ανθρωποι ερχονται,κοιμουνται και ξυπνουν,πεθαινουν και αλλοι γενιουνται...

Εχασα πολλα αγαπημενα προσωπα σε αυτη τη ζωη,που αγαπησα και μαγαπησανε.Για μενα κανενας δεν ''κοιμαται'',ολοι ειναι εδω , ολοι ακομα ζουν και αγωνιζονται να σπασουν τα καγκελα της δικιας τους μοναξιας.Ομως οταν συναντιομαστε στο μυαλο,στη σκεψη,σε μια φαντασιωση τραγουδαμε ''η αγαπη θα ρθει...με ενα ποδηλατο λευκο..''

...............η ΖΩΗ ειναι ωραια..Σαν μια λιμνη που γινεται ολο και πιο κοκκινη καθως ο ήλιος βυθιζεται το απογευμα μεσα της..Την βλεπω να μεταμορφωνεται σε πλακακια κοκκινα απο γρανιτη και χαιρομαι γτ θα μπορω να την περπατησω.Θα μαι θεος που θα μπορω να περπατησω πανω στο νερο ή απλα ενας μαγος?ΤΟ φαντασιακο μου μου λεει πως περπαταω πανω στο νερο ενω η πραγματικοτητα οτι κολυμπαω απλα σ'αυτην.Ποτε βουτηξα δε θυμαμαι.Εγω θυμαμαι τα πλακακια πανω απ το νερο....

Ακομα ΘΥΜΑΜΑΙ οτι ταξιδευα σε δαση με νεραιδες και τρεχουμενα νερα,γοργονες να πετουν ,με νανους με παραξενα καπελα,λοφους με τεραστια μανιταρια,σκουληκια πρασινα να τρωνε τα γερικα δεντρα και βαλτους με ωραια μυρωδια.Ομως η πραγματικοτητα ειναι πως αυτα τα δαση σκοτεινιασαν,οι νεραιδες δεν υπαρχουν,τα μανιταρια ειναι παρασιτα,οι νανοι με αγνοουν,τα σκουληκια δε τρωνε μονο δεντρα και οι βαλτοι βρωμανε.Ετσι λεει αυτη.Και αναρωτιεμαι ρεάλιστης ή ονειροπολος?ΕγΩ ΑΠΛΑ χαιρομαι αυτη τη σμιξη φαντασιακου,γλωσσας ,εικονας και αυτου του κατι που παντα διαφευγει και αναζητα τη ρηξη με τους ''φυσικους κανονες''.Ετσι και με τα αγαπημενα μου προσωπα που μου στερει ο κομπλεξικος θανατος.Εγω τα παιρνω αγκαλια με ολη μου την αγαπη και την αγαπη που ακομα θα ερθει,μαζι με τα ατομα που ζουν και κανουμε βολτες σε αυτα τα δαση..

σαν σημερα,πριν απο ενα χρονο

26 / 06/2008 εκλεισε τα ματια και αποκοιμηθηκε για παντα , ο Κυριακος ,22 ετων,αγαπημενος ναυαγος μαζι με μενα σε ομορφα και ασχημα ταξιδια..

αντιο Κυριακο,για παντα θα σαι ενα απο τα ομορφα δεντρα του νησιου αυτου που ναυαγησαμε.

Θα σε θυμομαστε.

Να περνας καλα..

απο κει που εισαι συνεχισε να μας βγαζεις τη γλωσσα...σε μας που ριχνουμε αλατι σε πληγες αλλονων και δε βλεπουμε τις δικες μας..σε μας που αξιζει να μας κοροιδεψεις..